.
.
.
.........................*hot clube de portugal
lisboa . jazz . músic*s . persoas . percepcións . afectos. amizades. (des)enfoques . contraluces . intres . desexos . vontades . querencias . afectos . cinzas . tristeza . desacougo . baleiro . impotencia...
............................... . ... 60 anos...
***
23.12.09
2.12.09
en defensa dos dereitos fundamentais en internet
(ante a inclusión no Anteproxecto de Lei de Economía sostible de modificacións lexislativas que afectan ao libre exercicio das libertades de expresión, información e o dereito de acceso á cultura a través de Internet)
1.- Os dereitos de autor non poden situarse por encima dos dereitos fundamentais dos cidadáns, como o dereito á privacidade, á seguridade, á presunción de inocencia, á tutela xudicial efectiva e á liberdade de expresión.
2.- A suspensión de dereitos fundamentais é e debe seguir sendo competencia exclusiva do poder xudicial. Nin un peche sen sentenza. Este anteproxecto, en contra do establecido no artigo 20.5 da Constitución, pon en mans dun órgano non xudicial -un organismo dependente do ministerio de Cultura-, a potestade de impedir aos cidadáns españois o acceso a calquera páxina web.
3.- A nova lexislación creará inseguridade xurídica en todo o sector tecnolóxico español, prexudicando un dos poucos campos de desenvolvemento e futuro da nosa economía, entorpecendo a creación de empresas, introducindo trabas á libre competencia e retardando a súa proxección internacional.
4.- A nova lexislación proposta ameaza aos novos creadores e entorpece a creación cultural. Con Internet e os sucesivos avances tecnolóxicos democratizouse extraordinariamente a creación e emisión de contidos de todo tipo, que xa non proveñen prevalentemente das industrias culturais tradicionais, senón de multitude de fontes diferentes.
5.- Os autores, como todos os traballadores, teñen dereito a vivir do seu traballo con novas ideas creativas, modelos de negocio e actividades asociadas ás súas creacións. Intentar soster con cambios lexislativos a unha industria obsoleta que non sabe adaptarse a esta nova contorna non é nin xusto nin realista. Se o seu modelo de negocio se baseaba no control das copias das obras e en Internet non é posible sen vulnerar dereitos fundamentais, deberían buscar outro modelo.
6.- Consideramos que as industrias culturais necesitan para sobrevivir alternativas modernas, eficaces, cribles e alcanzables e que se adecuen aos novos usos sociais, en lugar de limitacións tan desproporcionadas como ineficaces para o fin que din perseguir.
7.- Internet debe funcionar de forma libre e sen interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que o saber humano siga sendo libre.
8.- Esiximos que o Goberno garanta por lei a neutralidade da Rede en España, ante calquera presión que poida producirse, como marco para o desenvolvemento dunha economía sostible e realista de face ao futuro.
9.- Propomos unha verdadeira reforma do dereito de propiedade intelectual orientada ao seu fin: devolver á sociedade o coñecemento, promover o dominio público e limitar os abusos das entidades xestoras.
10.- En democracia as leis e as súas modificacións deben aprobarse tras o oportuno debate público e consultando previamente a todas as partes implicadas. Non é de recibo que se realicen cambios lexislativos que afectan a dereitos fundamentais nunha lei non orgánica e que versa sobre outra materia.
*
nace a policía cultural
***
1.- Os dereitos de autor non poden situarse por encima dos dereitos fundamentais dos cidadáns, como o dereito á privacidade, á seguridade, á presunción de inocencia, á tutela xudicial efectiva e á liberdade de expresión.
2.- A suspensión de dereitos fundamentais é e debe seguir sendo competencia exclusiva do poder xudicial. Nin un peche sen sentenza. Este anteproxecto, en contra do establecido no artigo 20.5 da Constitución, pon en mans dun órgano non xudicial -un organismo dependente do ministerio de Cultura-, a potestade de impedir aos cidadáns españois o acceso a calquera páxina web.
3.- A nova lexislación creará inseguridade xurídica en todo o sector tecnolóxico español, prexudicando un dos poucos campos de desenvolvemento e futuro da nosa economía, entorpecendo a creación de empresas, introducindo trabas á libre competencia e retardando a súa proxección internacional.
4.- A nova lexislación proposta ameaza aos novos creadores e entorpece a creación cultural. Con Internet e os sucesivos avances tecnolóxicos democratizouse extraordinariamente a creación e emisión de contidos de todo tipo, que xa non proveñen prevalentemente das industrias culturais tradicionais, senón de multitude de fontes diferentes.
5.- Os autores, como todos os traballadores, teñen dereito a vivir do seu traballo con novas ideas creativas, modelos de negocio e actividades asociadas ás súas creacións. Intentar soster con cambios lexislativos a unha industria obsoleta que non sabe adaptarse a esta nova contorna non é nin xusto nin realista. Se o seu modelo de negocio se baseaba no control das copias das obras e en Internet non é posible sen vulnerar dereitos fundamentais, deberían buscar outro modelo.
6.- Consideramos que as industrias culturais necesitan para sobrevivir alternativas modernas, eficaces, cribles e alcanzables e que se adecuen aos novos usos sociais, en lugar de limitacións tan desproporcionadas como ineficaces para o fin que din perseguir.
7.- Internet debe funcionar de forma libre e sen interferencias políticas auspiciadas por sectores que pretenden perpetuar obsoletos modelos de negocio e imposibilitar que o saber humano siga sendo libre.
8.- Esiximos que o Goberno garanta por lei a neutralidade da Rede en España, ante calquera presión que poida producirse, como marco para o desenvolvemento dunha economía sostible e realista de face ao futuro.
9.- Propomos unha verdadeira reforma do dereito de propiedade intelectual orientada ao seu fin: devolver á sociedade o coñecemento, promover o dominio público e limitar os abusos das entidades xestoras.
10.- En democracia as leis e as súas modificacións deben aprobarse tras o oportuno debate público e consultando previamente a todas as partes implicadas. Non é de recibo que se realicen cambios lexislativos que afectan a dereitos fundamentais nunha lei non orgánica e que versa sobre outra materia.
*
nace a policía cultural
***
27.11.09
22.11.09
7.11.09
(des)enfoques sonoros
:
[imaxe: B. Berenika ]
Chego tarde. Desconcerto. Desconcertada./ Ritmo. Clima. Delicadeza. Oficio. Cadencia./ Masaxe. Medio. Distancia./ Silencio./ Observación. Desenfoque. Entorno. Audio./ Ubicación. Des-ubicación./ Concerto. Des-concerto./ Silencios (des)contextualizados. Búsqueda relacional. Pacencia. Espera./ Apertura sensorial./ Campás. Territorio./ Ruido. Fábrica./ Acougo./ Dano. Violencia./ Estampida. Ruido. Agresividade./ Presenza tranquila. Manipulación artesanal./ Aillamento cadencioso. Acenos lenes./ (Des)montar non deixando rastro./ Deixando a pegada da non-pegada; a súa ausencia. Espacio para *(s) outr*(s)./ Para compartir o recolectado.
Espello.
Para poucos. Duns cantos. Reflexos múltiples. Eco./ Aire fóra./ Regreso./ Absober. Asimilar. Proceso corporal. Saturación./ Acougo sensorial, mental. Non-acougo físico./ Sono.
Ausencia do recolector/ do manufactor. Do espello transformador dos reflexos silenciosos e ruidosos de nós mesmas./ Presenza do espectador inmóbil. Irreal./ Doente./ Cómico. Ficticio. Real./ Mundo doente./ Sociedade parasitada. Paralizada./
Risa, rescatando-me do ilóxico / da absurda realidade social.
O humor é unha secreción que salva as distancias entre o insalvábel. Habita a diferenza. Refía.
Constrúe relación. Discernimento. Re-acción. Cordura.
***
[imaxe: B. Berenika ]
Chego tarde. Desconcerto. Desconcertada./ Ritmo. Clima. Delicadeza. Oficio. Cadencia./ Masaxe. Medio. Distancia./ Silencio./ Observación. Desenfoque. Entorno. Audio./ Ubicación. Des-ubicación./ Concerto. Des-concerto./ Silencios (des)contextualizados. Búsqueda relacional. Pacencia. Espera./ Apertura sensorial./ Campás. Territorio./ Ruido. Fábrica./ Acougo./ Dano. Violencia./ Estampida. Ruido. Agresividade./ Presenza tranquila. Manipulación artesanal./ Aillamento cadencioso. Acenos lenes./ (Des)montar non deixando rastro./ Deixando a pegada da non-pegada; a súa ausencia. Espacio para *(s) outr*(s)./ Para compartir o recolectado.
Espello.
Para poucos. Duns cantos. Reflexos múltiples. Eco./ Aire fóra./ Regreso./ Absober. Asimilar. Proceso corporal. Saturación./ Acougo sensorial, mental. Non-acougo físico./ Sono.
Ausencia do recolector/ do manufactor. Do espello transformador dos reflexos silenciosos e ruidosos de nós mesmas./ Presenza do espectador inmóbil. Irreal./ Doente./ Cómico. Ficticio. Real./ Mundo doente./ Sociedade parasitada. Paralizada./
Risa, rescatando-me do ilóxico / da absurda realidade social.
O humor é unha secreción que salva as distancias entre o insalvábel. Habita a diferenza. Refía.
Constrúe relación. Discernimento. Re-acción. Cordura.
***
13.10.09
12.10.09
dans ma peau
[na miña pel]
Na miña pel coso o mundo, pode lerse nela. como materia sensible que é rexistra todas as pegadas ao seu paso. Pel, receptor de impresións de capacidade infinda. Acubilla a densidade da experiencia infinitesimalmente. Superficie de contacto, de paso, de comunicación. Viva, coma as sebes que debuxan o territorio.
Pel, materia impresionable. Leira cultivable. Distancia habitable. Territorio base. Corpo. Pel. Limiar xerminal para relacionarnos co mundo, para relacionarnos con nós propios.
Neste país todos temos unha leira para facer landart. Todos temos un limiar de relación, unha distancia cultivable. Un lugar desde o que expresarnos, desde onde comunicarnos, onde xerar comunicación. Pel, posibilidade de comunicación, de percepción. Corpo, posibilidade de movemento, de reaxir á incertidume. Pel, medio, medidor, xerador de información e posibilidade de elexir, posicionarse, discernir. ferramenta para o movemento, para a errancia. Posibilidade de supervivencia.
Esquema: schema: es el cuerpo en movimiento, en situación, en vida (como si fuera ya un papel sensible) no es la suma de sus detalles sino tal o cual inflexión. Xesto. Aceno.
*
Sospecha (…) para que un día, quizás, pueda originarse algo nuevo – o que no se origine nada más…………………*………………… La palabra / sólo arrastrará otras palabras, / la frase otras frases. / El mundo así quiere, / definitivamente, /imponerse, / quiere estar dicho ya./ /No las digáis.
*
[Yo lindo aún con una palabra y con otro país,
Yo lindo, aunque poco, con todo cada vez más.]
*
Eu lindo, limio, habito os limiares. Quiasmo. Enxergo. Son, habito, constrúo. Fugo. Erro. Esbozo. Balbuceo.
Toco / (el ojo es engañoso) / hasta saber la forma.
Tacto. Táctil. Contactar. Con-tacto. Tanxencial. Roce. Estímulo. Toda determinación é unha negación. Pulo. Potencia. Nacer. nacer es transformar, transportar y transir todas las determinaciones. Negación. Baleiro. Crear es generar un estado de disponibilidad / en el que la primera cosa creada es el vacío, / un espacio vacío. Baleiro. Distancia. Posibilidade. Khôra. O que hai non existe. Abertura quiasmática. Eu é unha greta. O poema inventa o que non concorda.
O que vemos é a súa consistencia / unha distancia en anos-linguaxe/ … / esa voz é o poema / . / Certo, a voz do animal non pode ser escrita / pero esa non-palabra regresa / / volve / / e se repite / / esa voz era Eu / / ese morfema de sangue / …*… / Salgo a la calle, vestida con mi propia sangre. Sangue, sangue, sangue, consistencia baixo a pel, información, sabor, textura, cor, densidade, olor, son, ritmo, cadencia, fame …………. Baixo a miña pel, pel, pel, pel, na miña pel. Na carne do mundo, a carne do mundo, que me envolve. La visión enfocada nos enfrenta con el mundo, mientras que la visión periférica nos envuelve en la carne del mundo. Na miña pel, carne. Carne baixo a miña pel acubillada na carne do mundo. corpo-mundo. Cosmos. Eu. Nós. Si nuestro cuerpo es aquello a que se aplica nuestra conciencia,/es coextensivo a ella./comprende cuanto percibimos,/ llega hasta las estrellas.
O poema é unha fisura intelixente. Fisura intelixente. Os meus pensamentos son suturas, o meu cerebro unha cicatriz. Cicatriz. Tecido. Enxergamento. Quiasma. Khôra. Entrefiamos na procura de relacións, ao habitar, para sobrevivir. A cicatriz intelixente é dinámica, se adapta ás mutacións, da fisura, da distancia, da diferenza, do que resta… reaxe cultivando a distancia, habitándoa.
fisura intelixente - abertura quiásmatica: implica a diferenza, a heteroxeneidade, os restos. É posibilidade. É a posibilidade de supervivencia, de liberdade de movemento, de orientación e polo tanto de discernimento e decisión.
Existir no reverso. Camiñar pola fita de moebius. Percepción desenfocada. O medio é a masaxe. Envoltos na carne do mundo. unha carne de densidade proporcional á nosa capacidade perceptiva, á nosa capacidade impresionable, ás pegadas que deixamos quedar en nós, aquelas que habitamos. Esa densidade é o noso hábitat, é o ecotono que contribuimos a construir nos limiares entre nós e *(s) outr*(s). cos nosos movementos, porque non sabemos estar parados.
*
levantamos la vista para contemplar una procesión de mujeres y niños que volvían de recoger forraje. Los críos pequeños se balanceaban apaciblemente entre los pliegues de los vestidos de sus madres.
-Nunca los oyes llorar mientras su madre sigue moviéndose- comentó Marian.Había tocado, sin saberlo, uno de mis temas favoritos.
- Y si los críos no soportan quedarse quietos, ¿cómo podremos asentarnos luego? - pregunté
*
O vaivén. O berce. O balbuceo. O esquezo. O esquizo. O esquema. O esbozo. A errancia. A xerga.
O medio é a masaxe. A pel. O corpo en movemento. O vai-vén.
*
Se é así: que un poema é o bordo sonoro e de sentido no que un idioma limita co seu fóra , que os idiomas foron construídos polos corpos para poder saber de si, entón o poema ven sendo aquela zona da linguaxe que entra en contacto cos corpos e tocar un corpo é movelo (emocionalo), a emoción altera os corpos e polo tanto o curso da historia.
A linguaxe é unha pel, eu froto a miña linguaxe contra o outro.
Pel, pel, pel. Na miña pel. No sensible. No medio. No entre. No inter. Nos interlands. Nas terras por cultivar. Nas leiras nas que leirar. En nós. Desde nós. A partir de nós.
Leirar. Falar.
Política.
* * * collage. retallos de: marina de van. ingeborg bachmann. chus pato. roland barthes . heiner müller. jean-luc nancy. baruch spinoza. josé ángel valente. henri bergson. maurice merleau-ponty. juhani pallasmaa. bruce chatwin. marshall mcluhan. jacques derrida..., eu (refiando)
Na miña pel coso o mundo, pode lerse nela. como materia sensible que é rexistra todas as pegadas ao seu paso. Pel, receptor de impresións de capacidade infinda. Acubilla a densidade da experiencia infinitesimalmente. Superficie de contacto, de paso, de comunicación. Viva, coma as sebes que debuxan o territorio.
Pel, materia impresionable. Leira cultivable. Distancia habitable. Territorio base. Corpo. Pel. Limiar xerminal para relacionarnos co mundo, para relacionarnos con nós propios.
Neste país todos temos unha leira para facer landart. Todos temos un limiar de relación, unha distancia cultivable. Un lugar desde o que expresarnos, desde onde comunicarnos, onde xerar comunicación. Pel, posibilidade de comunicación, de percepción. Corpo, posibilidade de movemento, de reaxir á incertidume. Pel, medio, medidor, xerador de información e posibilidade de elexir, posicionarse, discernir. ferramenta para o movemento, para a errancia. Posibilidade de supervivencia.
Esquema: schema: es el cuerpo en movimiento, en situación, en vida (como si fuera ya un papel sensible) no es la suma de sus detalles sino tal o cual inflexión. Xesto. Aceno.
*
Sospecha (…) para que un día, quizás, pueda originarse algo nuevo – o que no se origine nada más…………………*………………… La palabra / sólo arrastrará otras palabras, / la frase otras frases. / El mundo así quiere, / definitivamente, /imponerse, / quiere estar dicho ya./ /No las digáis.
*
[Yo lindo aún con una palabra y con otro país,
Yo lindo, aunque poco, con todo cada vez más.]
*
Eu lindo, limio, habito os limiares. Quiasmo. Enxergo. Son, habito, constrúo. Fugo. Erro. Esbozo. Balbuceo.
Toco / (el ojo es engañoso) / hasta saber la forma.
Tacto. Táctil. Contactar. Con-tacto. Tanxencial. Roce. Estímulo. Toda determinación é unha negación. Pulo. Potencia. Nacer. nacer es transformar, transportar y transir todas las determinaciones. Negación. Baleiro. Crear es generar un estado de disponibilidad / en el que la primera cosa creada es el vacío, / un espacio vacío. Baleiro. Distancia. Posibilidade. Khôra. O que hai non existe. Abertura quiasmática. Eu é unha greta. O poema inventa o que non concorda.
O que vemos é a súa consistencia / unha distancia en anos-linguaxe/ … / esa voz é o poema / . / Certo, a voz do animal non pode ser escrita / pero esa non-palabra regresa / / volve / / e se repite / / esa voz era Eu / / ese morfema de sangue / …*… / Salgo a la calle, vestida con mi propia sangre. Sangue, sangue, sangue, consistencia baixo a pel, información, sabor, textura, cor, densidade, olor, son, ritmo, cadencia, fame …………. Baixo a miña pel, pel, pel, pel, na miña pel. Na carne do mundo, a carne do mundo, que me envolve. La visión enfocada nos enfrenta con el mundo, mientras que la visión periférica nos envuelve en la carne del mundo. Na miña pel, carne. Carne baixo a miña pel acubillada na carne do mundo. corpo-mundo. Cosmos. Eu. Nós. Si nuestro cuerpo es aquello a que se aplica nuestra conciencia,/es coextensivo a ella./comprende cuanto percibimos,/ llega hasta las estrellas.
O poema é unha fisura intelixente. Fisura intelixente. Os meus pensamentos son suturas, o meu cerebro unha cicatriz. Cicatriz. Tecido. Enxergamento. Quiasma. Khôra. Entrefiamos na procura de relacións, ao habitar, para sobrevivir. A cicatriz intelixente é dinámica, se adapta ás mutacións, da fisura, da distancia, da diferenza, do que resta… reaxe cultivando a distancia, habitándoa.
fisura intelixente - abertura quiásmatica: implica a diferenza, a heteroxeneidade, os restos. É posibilidade. É a posibilidade de supervivencia, de liberdade de movemento, de orientación e polo tanto de discernimento e decisión.
Existir no reverso. Camiñar pola fita de moebius. Percepción desenfocada. O medio é a masaxe. Envoltos na carne do mundo. unha carne de densidade proporcional á nosa capacidade perceptiva, á nosa capacidade impresionable, ás pegadas que deixamos quedar en nós, aquelas que habitamos. Esa densidade é o noso hábitat, é o ecotono que contribuimos a construir nos limiares entre nós e *(s) outr*(s). cos nosos movementos, porque non sabemos estar parados.
*
levantamos la vista para contemplar una procesión de mujeres y niños que volvían de recoger forraje. Los críos pequeños se balanceaban apaciblemente entre los pliegues de los vestidos de sus madres.
-Nunca los oyes llorar mientras su madre sigue moviéndose- comentó Marian.Había tocado, sin saberlo, uno de mis temas favoritos.
- Y si los críos no soportan quedarse quietos, ¿cómo podremos asentarnos luego? - pregunté
*
O vaivén. O berce. O balbuceo. O esquezo. O esquizo. O esquema. O esbozo. A errancia. A xerga.
O medio é a masaxe. A pel. O corpo en movemento. O vai-vén.
*
Se é así: que un poema é o bordo sonoro e de sentido no que un idioma limita co seu fóra , que os idiomas foron construídos polos corpos para poder saber de si, entón o poema ven sendo aquela zona da linguaxe que entra en contacto cos corpos e tocar un corpo é movelo (emocionalo), a emoción altera os corpos e polo tanto o curso da historia.
A linguaxe é unha pel, eu froto a miña linguaxe contra o outro.
Pel, pel, pel. Na miña pel. No sensible. No medio. No entre. No inter. Nos interlands. Nas terras por cultivar. Nas leiras nas que leirar. En nós. Desde nós. A partir de nós.
Leirar. Falar.
Política.
* * * collage. retallos de: marina de van. ingeborg bachmann. chus pato. roland barthes . heiner müller. jean-luc nancy. baruch spinoza. josé ángel valente. henri bergson. maurice merleau-ponty. juhani pallasmaa. bruce chatwin. marshall mcluhan. jacques derrida..., eu (refiando)
25.9.09
escoitando alén
.
.
.
[ TAPIZA LAS CUEVAS DE PALABRA
con pieles de pantera,
amplíalas, piel para allá, piel para acá,
sentido para allá, sentido para acá,
dáles atrios, cámaras, ventanas
y selvas vírgenes, a modo de pared,
y escucha su segundo
y siempre su segundo y su segundo
tono. ]
Paul Celan 1968
hebras de sol, ed. visor 2002
(traducción: Ela María Fernández-Palacios y Jaime Siles)
(fotografado por wolfgang oschatz)
***
.
.
[ TAPIZA LAS CUEVAS DE PALABRA
con pieles de pantera,
amplíalas, piel para allá, piel para acá,
sentido para allá, sentido para acá,
dáles atrios, cámaras, ventanas
y selvas vírgenes, a modo de pared,
y escucha su segundo
y siempre su segundo y su segundo
tono. ]
Paul Celan 1968
hebras de sol, ed. visor 2002
(traducción: Ela María Fernández-Palacios y Jaime Siles)
(fotografado por wolfgang oschatz)
***
2.9.09
nacer
.
[ nacer es transformar, transportar y transir todas las determinaciones ]
jean-luc nancy, el peso de un pensamiento, ed. ellago
*
[ nacer es transformar, transportar y transir todas las determinaciones ]
jean-luc nancy, el peso de un pensamiento, ed. ellago
*
31.8.09
o tacto da linguaxe
(ou as linguaxes da pel)
.
[el lenguaje es una piel:
yo froto mi lenguaje contra el otro.
es como si tuviera palabras a guisa de dedos,
o dedos en la punta de mis palabras. ]
roland barthes 1977
fragmentos de un discurso amoroso, ed. SXXI
***
.
[el lenguaje es una piel:
yo froto mi lenguaje contra el otro.
es como si tuviera palabras a guisa de dedos,
o dedos en la punta de mis palabras. ]
roland barthes 1977
fragmentos de un discurso amoroso, ed. SXXI
***
26.8.09
31.7.09
linguaxe
cando non se poden reducir os tempos (2)
[el lenguaje del pueblo procede en forma objetiva e indirecta,: está cargado de alusiones, de sugestiones y... de silencios. Lo cual es la prueba de la madurez de una cultura, de una verdadera experiencia, pues hay cosas que no pueden decirse por demasiado evidentes o porque el hecho de decirlas no las modificaría para nada y aún: por resultar de mayor eficacia que el interlocutor las descubra por sí mismo]
[en el lenguaje popular tanto como en el 'yo' se evitan los adjetivos calificativos, y cuando son usados tienen más bien fuerza de epíteto: son como una definición. El verbo, en cambio, está usado con toda su riqueza]
[el que habla a lo pueblo se retira por ello sin hacerse ninguno, al contrario, se llena de autoridad, pues aquello que dice no es importante porque lo diga él, sino porque es así y está dicho así, desde antes. Es un hablar en función del tiempo, bajo el cual reposa una antigua concepción de la verdad hoy olvidada y que sería oportuno resucitar: hay verdades que se descubren con el tiempo. Y nadie ha de ponerlas al descubierto hasta que el tiempo no pase; razón de ciertos silencios, de ciertas palabras veladas, veladas como la verdad misma, Es el lenguaje más cargado de autoridad. en lenguaje esquemático de la masa, lo primero que desaparece es el tiempo, junto con la persona a quien se habla]
[la coherencia, la profunda unidad en la complejidad del lenguaje popular se convierte, en quienes no pueden usarlo, en incoherencia, en balbuceo deshilvanado; mas no el lenguaje típico de la masa.]
María Zambrano 1958 "persona y democracia"
***
[el lenguaje del pueblo procede en forma objetiva e indirecta,: está cargado de alusiones, de sugestiones y... de silencios. Lo cual es la prueba de la madurez de una cultura, de una verdadera experiencia, pues hay cosas que no pueden decirse por demasiado evidentes o porque el hecho de decirlas no las modificaría para nada y aún: por resultar de mayor eficacia que el interlocutor las descubra por sí mismo]
[en el lenguaje popular tanto como en el 'yo' se evitan los adjetivos calificativos, y cuando son usados tienen más bien fuerza de epíteto: son como una definición. El verbo, en cambio, está usado con toda su riqueza]
[el que habla a lo pueblo se retira por ello sin hacerse ninguno, al contrario, se llena de autoridad, pues aquello que dice no es importante porque lo diga él, sino porque es así y está dicho así, desde antes. Es un hablar en función del tiempo, bajo el cual reposa una antigua concepción de la verdad hoy olvidada y que sería oportuno resucitar: hay verdades que se descubren con el tiempo. Y nadie ha de ponerlas al descubierto hasta que el tiempo no pase; razón de ciertos silencios, de ciertas palabras veladas, veladas como la verdad misma, Es el lenguaje más cargado de autoridad. en lenguaje esquemático de la masa, lo primero que desaparece es el tiempo, junto con la persona a quien se habla]
[la coherencia, la profunda unidad en la complejidad del lenguaje popular se convierte, en quienes no pueden usarlo, en incoherencia, en balbuceo deshilvanado; mas no el lenguaje típico de la masa.]
María Zambrano 1958 "persona y democracia"
***
30.7.09
acupuntura urbana
a cidade non é o problema: é a solución.
deixovos con unha mente lúcida que fala e aborda o mundo desde a sinxeleza do importante:
conferencia sobre a cidade
jaime lerner, como alcalde de curitiba (brasil), foi quen de dicir: non facer nada, con urxencia, ás veces chegar a dicir non é a práctica máis difícil de levar a cabo e a máis saludable, pois como el mesmo di [a veces, en la vida de una ciudad amenazada por decisiones que pueden perjudicarla, es necesario no hacer nada, con urgencia]; quizais se primeiro pensaramos e logo actuaramos, as nosas cidades tomarían outra forma e se vivirían doutro xeito.
*
[ a veces, me quedo observando cómo una gota de miel va reuniendo a las hormigas a su alrededor. o cómo, en un bar o una tienda de un barrio muy pobre, la luz y la animación atraen a las personas. pero, sobre todo, son las personas las que atraen a las personas. el ser humano es actor y espectador de este espectáculo diario que es la ciudad.
una buena acupuntura es ayudar a sacar gente a la calle, a crear puntos de encuentro y principalmente, hacer que cada función urbana canalice el encuentro de las personas.
(...)
cuanto más se conciba una ciudad como una integración de funciones, de clases sociales, de edad, más encuentros, más vida tendrá. ]
jaime lerner "acupuntura urbana" (ed. iaac,2004)
***
deixovos con unha mente lúcida que fala e aborda o mundo desde a sinxeleza do importante:
conferencia sobre a cidade
jaime lerner, como alcalde de curitiba (brasil), foi quen de dicir: non facer nada, con urxencia, ás veces chegar a dicir non é a práctica máis difícil de levar a cabo e a máis saludable, pois como el mesmo di [a veces, en la vida de una ciudad amenazada por decisiones que pueden perjudicarla, es necesario no hacer nada, con urgencia]; quizais se primeiro pensaramos e logo actuaramos, as nosas cidades tomarían outra forma e se vivirían doutro xeito.
*
[ a veces, me quedo observando cómo una gota de miel va reuniendo a las hormigas a su alrededor. o cómo, en un bar o una tienda de un barrio muy pobre, la luz y la animación atraen a las personas. pero, sobre todo, son las personas las que atraen a las personas. el ser humano es actor y espectador de este espectáculo diario que es la ciudad.
una buena acupuntura es ayudar a sacar gente a la calle, a crear puntos de encuentro y principalmente, hacer que cada función urbana canalice el encuentro de las personas.
(...)
cuanto más se conciba una ciudad como una integración de funciones, de clases sociales, de edad, más encuentros, más vida tendrá. ]
jaime lerner "acupuntura urbana" (ed. iaac,2004)
***
7.7.09
atopar as (7) diferenzas
.
.
.
.
.
.
.
[ errancias ]
.
.
........................................................................[ ... ]
.
.
.
*********************************************
.
.
.
[ (im)posibilidade da (non-)variación, da (in)diferenza ]
.
.
.
.
***
mesmo ceo, outra luz...
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
[ dehiscencias atmosféricas ]
***
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
[ dehiscencias atmosféricas ]
***
9.6.09
borrasca
.
viva o verán e o clima atlántico,
non sei si pór as katiuskas ou as chanclas de praia...
***
viva o verán e o clima atlántico,
non sei si pór as katiuskas ou as chanclas de praia...
***
3.6.09
o que non existe
disertacións sobre o obtuso, ou cando cae a venda dos ollos e só queda ver o que hai.
con isto, venme á memoria o que dicía derrida (a propósito de khôra), “o que hai, non existe”; será por iso que non o vemos, ou mellor dito, será por iso que nos custa tanto enuncialo. Pero tamén aí, na imposibilidade da definición, é onde emerxe a oportunidade de redefinilo cada vez, de percibilo novamente ou dun novo xeito en cada contacto, porque o que hai non existe, por iso o intanxible é tan presente desde a súa ausencia; porque hainas, experiencias, sensacións, vivencias, memorias… pero non existen, só toman vida desde os nosos intentos de enunciación, de (re/de)limitación, de (des/re)territorialización constante; ao final iso é a política, iso é a vida, iso é enunciar, acordar enunciados, lindes, normas, camiños… que serven mentres as enunciacións colectivas ou incluso as individuais (que tamén mudan) conflúen; cando diverxen, estanse tecendo outros hais, ainda que tampouco existan; quizais non é tan importante a consistencia física real dos hais, penso que ésta é trasladada aos nosos corpos, que a materializamos coas nosas expresións físicas, verbais, xestuais….
o que hai non existe fóra da percepción, por iso materialízase en nós e a través nosa, abránguenos e o abranguimos. Atravesamos e somos atravesados polo que hai, polo que pasamos, polo que pasa, polo que pesa, polo que pensamos, como dicía nancy; ainda que non exista como algo asible.
é o fiar e refiar constante da nosa vida, é o ritmo que nos pauta a capacidade de aprehender e enxergar o que nos rodea.
o que hai é o que habitamos, é onde habitamos, é o que construimos habitando; é o que nos pasa, é o que nos pesa, é o que pensamos, pero que non podemos agarrar. E aquí venme á cabeza, de súpeto, aquel construir-habitar-pensar de heiddeger que era un todo un desde a raíz etimolóxica do alemán, e que ben pode explicar desde a connotación material da construción, o que significa (polo menos para min) este hai que non existe.
e así, coa connotación, regreso ao obtuso de barthes con que comecei, onde o despoxamento do que sobra deixa ver a redondez das cousas, a sinxeleza do que hai, que só pode ter lugar pola connotación desde cada un de nós. Esta connotación, é a materia das subxectividades persoais, individuais; e o refiado delas, é a xerga ou sustrato sobre a que nos movemos, é a nosa brúxula e polo tanto o mapa da nosa liberdade.
***
con isto, venme á memoria o que dicía derrida (a propósito de khôra), “o que hai, non existe”; será por iso que non o vemos, ou mellor dito, será por iso que nos custa tanto enuncialo. Pero tamén aí, na imposibilidade da definición, é onde emerxe a oportunidade de redefinilo cada vez, de percibilo novamente ou dun novo xeito en cada contacto, porque o que hai non existe, por iso o intanxible é tan presente desde a súa ausencia; porque hainas, experiencias, sensacións, vivencias, memorias… pero non existen, só toman vida desde os nosos intentos de enunciación, de (re/de)limitación, de (des/re)territorialización constante; ao final iso é a política, iso é a vida, iso é enunciar, acordar enunciados, lindes, normas, camiños… que serven mentres as enunciacións colectivas ou incluso as individuais (que tamén mudan) conflúen; cando diverxen, estanse tecendo outros hais, ainda que tampouco existan; quizais non é tan importante a consistencia física real dos hais, penso que ésta é trasladada aos nosos corpos, que a materializamos coas nosas expresións físicas, verbais, xestuais….
o que hai non existe fóra da percepción, por iso materialízase en nós e a través nosa, abránguenos e o abranguimos. Atravesamos e somos atravesados polo que hai, polo que pasamos, polo que pasa, polo que pesa, polo que pensamos, como dicía nancy; ainda que non exista como algo asible.
é o fiar e refiar constante da nosa vida, é o ritmo que nos pauta a capacidade de aprehender e enxergar o que nos rodea.
o que hai é o que habitamos, é onde habitamos, é o que construimos habitando; é o que nos pasa, é o que nos pesa, é o que pensamos, pero que non podemos agarrar. E aquí venme á cabeza, de súpeto, aquel construir-habitar-pensar de heiddeger que era un todo un desde a raíz etimolóxica do alemán, e que ben pode explicar desde a connotación material da construción, o que significa (polo menos para min) este hai que non existe.
e así, coa connotación, regreso ao obtuso de barthes con que comecei, onde o despoxamento do que sobra deixa ver a redondez das cousas, a sinxeleza do que hai, que só pode ter lugar pola connotación desde cada un de nós. Esta connotación, é a materia das subxectividades persoais, individuais; e o refiado delas, é a xerga ou sustrato sobre a que nos movemos, é a nosa brúxula e polo tanto o mapa da nosa liberdade.
***
2.6.09
uma cidade
.
un ordenador se colapsa e a reorganización faise imprescindible, aderezámola con pacencia e a vontade de que a partir de agora todo teña un pulo máis constante e equilibrado.
dentro do proceso, revisar a información importante, abrir discos, carpetas... e aparecen pasados algo lonxanos que xa non cabían dentro dun disco duro ao límite; entre as memorias redescubertas, o ceo dunha lisboa que me aportou un aire máis doado de respirar; a plenitude da súa luz non fun quen de capturala en ningunha das fotografías que tirei, tampouco o son da vida nunha cidade habitada tanto dentro como fóra dos límites arquitectónicos das súas vivendas, que máis que aillar, peneiraban a intimidade compartida na experiencia de habitala; o arrecender da roupa tendida nas angostas ruelas para protexerse do sol só pode traerme unha sensación de liviandade que me reconforta.
nestas fotos só acadei abranguir algo do aire que constitúe o ceo, un aire seco e leve que agarima ao rozar a pel; un aire que transporta unha luz que toma vida ao reflexarse nas fachadas desta cidade tendida sobre o tejo.
um ar que traz-me à memória muitas esplanadas, passeios, tostas, imperiais, fotos, sorrisos, parques, amizades, livros, jazz, praçetas, mitras, comidas, muitas comidas, licores e bolos borrachos; a experiencia de conhecer o mundo partilhando, desde a cozinha e a rua, pequenos almoços, almoços, lanches, jantares e petiscos variados.
cheguei alí coa vontade de aprender algo dos jeitos e a sensibilidade do urbanismo português numa escola que resultou erma; mas afortunadamente, a casualidade fiz-me tropezar com gente que achegou-me esta aprendizagem desde a vida. tudo começou com uns pauçinhos salgados numa conferência na ler devagar, obrigada xana.
***
un ordenador se colapsa e a reorganización faise imprescindible, aderezámola con pacencia e a vontade de que a partir de agora todo teña un pulo máis constante e equilibrado.
dentro do proceso, revisar a información importante, abrir discos, carpetas... e aparecen pasados algo lonxanos que xa non cabían dentro dun disco duro ao límite; entre as memorias redescubertas, o ceo dunha lisboa que me aportou un aire máis doado de respirar; a plenitude da súa luz non fun quen de capturala en ningunha das fotografías que tirei, tampouco o son da vida nunha cidade habitada tanto dentro como fóra dos límites arquitectónicos das súas vivendas, que máis que aillar, peneiraban a intimidade compartida na experiencia de habitala; o arrecender da roupa tendida nas angostas ruelas para protexerse do sol só pode traerme unha sensación de liviandade que me reconforta.
nestas fotos só acadei abranguir algo do aire que constitúe o ceo, un aire seco e leve que agarima ao rozar a pel; un aire que transporta unha luz que toma vida ao reflexarse nas fachadas desta cidade tendida sobre o tejo.
um ar que traz-me à memória muitas esplanadas, passeios, tostas, imperiais, fotos, sorrisos, parques, amizades, livros, jazz, praçetas, mitras, comidas, muitas comidas, licores e bolos borrachos; a experiencia de conhecer o mundo partilhando, desde a cozinha e a rua, pequenos almoços, almoços, lanches, jantares e petiscos variados.
cheguei alí coa vontade de aprender algo dos jeitos e a sensibilidade do urbanismo português numa escola que resultou erma; mas afortunadamente, a casualidade fiz-me tropezar com gente que achegou-me esta aprendizagem desde a vida. tudo começou com uns pauçinhos salgados numa conferência na ler devagar, obrigada xana.
***
19.5.09
non son de aquí
.
[as nacións sen estado teñen vento]
(…)
[non hai formas:
hai vida]
(…)
[ao vento, que non para,
han querer darlle un nome
de lugar:
por bonito que sexa,
unha traizón.]
(…)
[Todas as relacións
son a distancia,
pero eu non son
de aquí,
non teño descendencia,
non quero máis orixe
que esta ponte
até que nos sosteña
e cando caia
teñamos a nobreza
de marchar
sobre os restos,
saibamos despedirnos,
que sexa tan fermoso
como nunca.]
* * *
maría do cebreiro, 2008
[ non son de aquí ed. xerais 2008]
.
[as nacións sen estado teñen vento]
(…)
[non hai formas:
hai vida]
(…)
[ao vento, que non para,
han querer darlle un nome
de lugar:
por bonito que sexa,
unha traizón.]
(…)
[Todas as relacións
son a distancia,
pero eu non son
de aquí,
non teño descendencia,
non quero máis orixe
que esta ponte
até que nos sosteña
e cando caia
teñamos a nobreza
de marchar
sobre os restos,
saibamos despedirnos,
que sexa tan fermoso
como nunca.]
* * *
maría do cebreiro, 2008
[ non son de aquí ed. xerais 2008]
.
8.5.09
indignación
.
Horacio Potel
o outro día procurando un texto de derrida na rede, atopeime que a páxina referenciada no texto que estaba lendo se atopa clausurada pola CAL (cámara arxentina do libro).
a páxina en cuestión (derrida en castellano) está xestionada polo profesor Horario Potel, xunto con outras dúas sobre Heidegger (heidegger en castellano) e Nietzsche (nietzsche en castellano), esta última a única que non lle pecharon porque xá van máis de cen anos desde a morte del e xa non hai dereitos de autor.
a cuestión é que desde decembro de 2008 está encausado por compartir textos na rede, os sites de derrida e heidegger censurados e o fiscal pedíu que se lle interviran os teléfonos e mails e o allanamento da súa casa.
deixovos unha entrevista na que fala da situación en que está: entrevista a horacio potel
e deixovos outro blogue: cultura libre no que se explica como acceder aos textos censurados por outras vías.
***
hoxe ademáis lin no blogue de juan freire : nómada, un artigo sobre a tomadura de pelo que pretende ser a dixitalización da educación neste país; mercantilización do libre acceso dixital.
e para rematar me atopo en el país con outro artigo sobre como a sgae se leva unha porcentaxe dos actos benéficos .
Horacio Potel
a páxina en cuestión (derrida en castellano) está xestionada polo profesor Horario Potel, xunto con outras dúas sobre Heidegger (heidegger en castellano) e Nietzsche (nietzsche en castellano), esta última a única que non lle pecharon porque xá van máis de cen anos desde a morte del e xa non hai dereitos de autor.
a cuestión é que desde decembro de 2008 está encausado por compartir textos na rede, os sites de derrida e heidegger censurados e o fiscal pedíu que se lle interviran os teléfonos e mails e o allanamento da súa casa.
deixovos unha entrevista na que fala da situación en que está: entrevista a horacio potel
e deixovos outro blogue: cultura libre no que se explica como acceder aos textos censurados por outras vías.
***
hoxe ademáis lin no blogue de juan freire : nómada, un artigo sobre a tomadura de pelo que pretende ser a dixitalización da educación neste país; mercantilización do libre acceso dixital.
e para rematar me atopo en el país con outro artigo sobre como a sgae se leva unha porcentaxe dos actos benéficos .
...
e ao fío disto, de súpeto, venme á mente tamén aquela empresa de sementes estadounidense que pretende patentar as cabazas ler artigo .
.***
.
ata cando a práctica da usura cos pensamentos, músicas, alimentos...?
.
ata cando esta cultura da usura amparada polas lexislacións e organismos públicos para a defensa da cultura? defensa de que cultura?
ata cando a práctica da usura cos pensamentos, músicas, alimentos...?
.
ata cando esta cultura da usura amparada polas lexislacións e organismos públicos para a defensa da cultura? defensa de que cultura?
.
ata cando?
.
(...)
***
.
(...)
***
5.5.09
os meus pensamentos son suturas...
.
jeunesse d'hamlet 2007, 10'
hai pouco vin este fantástico corto de nicolas klotz e elisabeth perceval onde catro mozos son interrogados mentres fóra se queiman coches e o exército trata de restablecer a orde (coincidíu coa época das revoltas nos barrios obreiros en parís hai poucos anos).
os mozos adoptan as personaxes shakesperianas adaptadas da obra de heiner müller máquina hamlet de 1977.
coma o corto está en francés e non está subtitulado deixovos o link a estoutro blogue onde está traducida a obra, son básicamente catro monólogos, para que poidades seguilos; o texto non ten desperdicio.
deixovos co texto de ofelia:
[Yo soy Ofelia. Aquella que el río no contuvo. La mujer colgando de la soga. La mujer con las arterias abiertas. La mujer de la sobredosis. La mujer con la cabeza en el horno. Ayer por fin dejé de suicidarme. Ahora estoy sola con mis pechos mis muslos mi útero. Destrozo el instrumental de mi cautiverio, la silla la mesa la cama. Destruyo el campo de guerra que era mi hogar. Arranco las puertas para que el viento deje entrar al grito del mundo. Destrozo la ventana. Con mis manos sangrantes rompo las fotografías de los hombres que amé y me usaron sobre la cama la mesa la silla el piso. Incendio mi prisión. Tiro mis vestidos al fuego. Arrojo al reloj que fue mi corazón fuera de mi pecho. Salgo a la calle, vestida con mi propia sangre.]
e un fragmento de hamlet:
[Ya no quiero comer beber respirar amar a una mujer a un hombre a un niño a un animal. Ya no quiero morir. Ya no quiero matar.
Desgarro mi carne sellada. Quiero reposar en mis venas, en la médula de mis huesos, en el laberinto de mi cráneo. Me retraigo hacia mis entrañas. Me abrigo en mis excrementos, en mi sangre. En alguna parte están descuartizando cuerpos para que yo pueda sentarme sobre esta mierda. En alguna parte están descuartizando cuerpos para que pueda estar por fin solo con mi sangre. Mis pensamientos son suturas. Mi cerebro es una cicatriz. Quiero ser una máquina. Los brazos aferran las piernas desplazan, ningún dolor ningún pensamiento. ]
*
...
*
jeunesse d'hamlet 2007, 10'
hai pouco vin este fantástico corto de nicolas klotz e elisabeth perceval onde catro mozos son interrogados mentres fóra se queiman coches e o exército trata de restablecer a orde (coincidíu coa época das revoltas nos barrios obreiros en parís hai poucos anos).
os mozos adoptan as personaxes shakesperianas adaptadas da obra de heiner müller máquina hamlet de 1977.
coma o corto está en francés e non está subtitulado deixovos o link a estoutro blogue onde está traducida a obra, son básicamente catro monólogos, para que poidades seguilos; o texto non ten desperdicio.
deixovos co texto de ofelia:
[Yo soy Ofelia. Aquella que el río no contuvo. La mujer colgando de la soga. La mujer con las arterias abiertas. La mujer de la sobredosis. La mujer con la cabeza en el horno. Ayer por fin dejé de suicidarme. Ahora estoy sola con mis pechos mis muslos mi útero. Destrozo el instrumental de mi cautiverio, la silla la mesa la cama. Destruyo el campo de guerra que era mi hogar. Arranco las puertas para que el viento deje entrar al grito del mundo. Destrozo la ventana. Con mis manos sangrantes rompo las fotografías de los hombres que amé y me usaron sobre la cama la mesa la silla el piso. Incendio mi prisión. Tiro mis vestidos al fuego. Arrojo al reloj que fue mi corazón fuera de mi pecho. Salgo a la calle, vestida con mi propia sangre.]
e un fragmento de hamlet:
[Ya no quiero comer beber respirar amar a una mujer a un hombre a un niño a un animal. Ya no quiero morir. Ya no quiero matar.
Desgarro mi carne sellada. Quiero reposar en mis venas, en la médula de mis huesos, en el laberinto de mi cráneo. Me retraigo hacia mis entrañas. Me abrigo en mis excrementos, en mi sangre. En alguna parte están descuartizando cuerpos para que yo pueda sentarme sobre esta mierda. En alguna parte están descuartizando cuerpos para que pueda estar por fin solo con mi sangre. Mis pensamientos son suturas. Mi cerebro es una cicatriz. Quiero ser una máquina. Los brazos aferran las piernas desplazan, ningún dolor ningún pensamiento. ]
*
...
*
a rapaza do semáforo no corazón
(consecuencias da vida urbana)
esta noite, regresando do cine, atopeime con ela…
…quedei coa dúbida, de si a cidade marcaba o ritmo do seu corazón; ou se pola contra, o seu latexar xeraba o son da vida urbana…
…non había ninguén nas rúas coma é habitual na madrugada dun luns nesta cidade, pero a ela, iso dáballe igual; alí estaba, rítmicamente dando paso, dubidando ou negando o acceso cara só sabe ela onde…
cidade real ou ficción?
[descoñezo a realidade]
a rapaza, non ten nome.
* * *
[...o anuncio, di que caixagaliciouse e xa non ten frío; a min, dame qué pensar a frialdade con que alguén lle espetou un semáforo no corazón... ]
o certo é que podería ser unha instalación urbana (de feito éo), pero a verdade é que non creo que quen montara o cartaz pensara onde caía o semáforo alén de coincidir nunha xunta de montaxe da foto para facilitalo seu traballo.
por sorte, o azar aporta novos sentidos, abre novos horizontes e acorda á nosa reflexión con pequenas acupunturas practicadas coas agullas da casualidade.
*
esta noite, regresando do cine, atopeime con ela…
…quedei coa dúbida, de si a cidade marcaba o ritmo do seu corazón; ou se pola contra, o seu latexar xeraba o son da vida urbana…
…non había ninguén nas rúas coma é habitual na madrugada dun luns nesta cidade, pero a ela, iso dáballe igual; alí estaba, rítmicamente dando paso, dubidando ou negando o acceso cara só sabe ela onde…
cidade real ou ficción?
[descoñezo a realidade]
a rapaza, non ten nome.
* * *
[...o anuncio, di que caixagaliciouse e xa non ten frío; a min, dame qué pensar a frialdade con que alguén lle espetou un semáforo no corazón... ]
o certo é que podería ser unha instalación urbana (de feito éo), pero a verdade é que non creo que quen montara o cartaz pensara onde caía o semáforo alén de coincidir nunha xunta de montaxe da foto para facilitalo seu traballo.
por sorte, o azar aporta novos sentidos, abre novos horizontes e acorda á nosa reflexión con pequenas acupunturas practicadas coas agullas da casualidade.
*
14.4.09
le balloon rouge
unha pequena descuberta...
le balloon rouge*(Albert Lamorisse, 1956)
...de como un globo vermello pode acordarnos a capacidade de soñar...
* (picar para ver o video)
...de como un globo vermello pode acordarnos a capacidade de soñar...
* (picar para ver o video)
* * *
11.4.09
do arriscado de debuxar nun museo
*
Berger, desde a súa escrita sempre lúcida, nos conta como na pascua pasada, ao tentar facer un debuxo dun cadro de Antonello da Messina na National Gallery infrinxiu a seguridade do museo. Ai! da perigosidade da tinta sobre un papel...
ler artigo
a min todo isto lémbroume ao surrealista das peripecias vividas nos traballos de campo, nas que entre as cámaras de fotos, os planos, os metros... eramos enxuiciados polos lugarexos: quen sodes? que buscades? que estades a debuxar? porque non mides millor a casa do veciño tres portas máis abaixo que é ben máis bonitiña? (por non dicir, mide outra calquera que non sexa a miña) ... ou botados a patadas directamente, con cans ou co que cadrara.
recoñezo que a defensa de territorio propio que máis me abrumou foi a dun cura que directamente dixo que na súa igrexa non entraba nin Dios cando alguén lle foi pedir para medila…
entre ser confundido con alguén do catastro ou do fisco por levar uns lápices e un plano ou cun perigo para a seguridade dun museo por levar un lapis e un papel, non vexo moita diferenza, alén de que os habitantes do lugar sentían que defendían o propio, o seu hábitat e os da seguridade do museo, que defendían? non creo que sentiran as pinturas como súas, defenderían a autoridade (outorgadoda polo uniforme ou placa) que sen ninguén sobre quen exercela non ten valor.
isto, faime pensar como o sentimento de propiedade por afecto ou por dereito (conquistado ou outorgado) pode voltarse sobre sí mesmo, aillarse/te, derivando na absoluta incapacidade perceptiva; convertindo a percepción de todo o alleo en perigoso a priori (por manifesta ausencia de relación, e dicir, ignorancia e ausencia de curiosidade).
tamén me leva, novamente, á reflexión sobre os límites e como as cousas non nos pertencen por dereito nin imposición; o que nos pertence non son nin as cousas, nin as persoas, nin os lugares, nin os conceptos ou as ideas… o que nos pertence (mentres a memoria e a emoción nolo permita) e a relación que teñamos tecida ou que vaiamos tecendo con elas.
logo o único que podemos facer é protexer as relacións que nos interesen no tempo, e iso implica actividade, fluxos e intercambios constantes; implica non atrofialas por parálise, nin arrasalas, senón mantelas activas, implica (re/in)acción.
e como esas relacións (para existir) habitúan ter diferentes implicados, digamos que case nada (ou nada) nos pertence autónoma ou exclusivamente; así, as pertenzas entrecrúzanse, entrefiando as propias coas alleas, tecendo o entramado afectivo, sensorial, intelectual e físico que nos envolve.
e así, desde a liberdade das nosas relacións, abertas en maior ou menor grao, co mundo, nos relacionamos coas mesmas cousas, cos mesmos lugares, coas mesmas persoas, coas mesmas ideas… dun xeito diferente cada un de nós.
continuamente, (des/re)territorializamos persoal e socialmente cos nosos afectos a visión da realidade que habitamos ou que queremos habitar con cada xesto do noso habitar. Ben sexa, debuxando algo, falando sobre el, (de/re)construindoo, (re)pensandoo…
deste xeito, a lección da anécdota de Berger, é que a liberdade das nosas relacións non ven dada, hai que conquistala constantemente con xestos cotias de resistencia, coma por exemplo, debuxando algo ainda que non te deixen sinxelamente porque está prohibido.
prohibido por quen? e por que?
non se estaba levando o cadro para casa pero podían terlle quitado o debuxo, mais ninguén poderá roubarlle os movementos trazados coas súas mans e a súa mente ao imaxinar o que debuxaba. Iso, é persoal, lle é propio. É a conquista da súa liberdade relacional.
* * *
Berger, desde a súa escrita sempre lúcida, nos conta como na pascua pasada, ao tentar facer un debuxo dun cadro de Antonello da Messina na National Gallery infrinxiu a seguridade do museo. Ai! da perigosidade da tinta sobre un papel...
ler artigo
a min todo isto lémbroume ao surrealista das peripecias vividas nos traballos de campo, nas que entre as cámaras de fotos, os planos, os metros... eramos enxuiciados polos lugarexos: quen sodes? que buscades? que estades a debuxar? porque non mides millor a casa do veciño tres portas máis abaixo que é ben máis bonitiña? (por non dicir, mide outra calquera que non sexa a miña) ... ou botados a patadas directamente, con cans ou co que cadrara.
recoñezo que a defensa de territorio propio que máis me abrumou foi a dun cura que directamente dixo que na súa igrexa non entraba nin Dios cando alguén lle foi pedir para medila…
entre ser confundido con alguén do catastro ou do fisco por levar uns lápices e un plano ou cun perigo para a seguridade dun museo por levar un lapis e un papel, non vexo moita diferenza, alén de que os habitantes do lugar sentían que defendían o propio, o seu hábitat e os da seguridade do museo, que defendían? non creo que sentiran as pinturas como súas, defenderían a autoridade (outorgadoda polo uniforme ou placa) que sen ninguén sobre quen exercela non ten valor.
isto, faime pensar como o sentimento de propiedade por afecto ou por dereito (conquistado ou outorgado) pode voltarse sobre sí mesmo, aillarse/te, derivando na absoluta incapacidade perceptiva; convertindo a percepción de todo o alleo en perigoso a priori (por manifesta ausencia de relación, e dicir, ignorancia e ausencia de curiosidade).
tamén me leva, novamente, á reflexión sobre os límites e como as cousas non nos pertencen por dereito nin imposición; o que nos pertence non son nin as cousas, nin as persoas, nin os lugares, nin os conceptos ou as ideas… o que nos pertence (mentres a memoria e a emoción nolo permita) e a relación que teñamos tecida ou que vaiamos tecendo con elas.
logo o único que podemos facer é protexer as relacións que nos interesen no tempo, e iso implica actividade, fluxos e intercambios constantes; implica non atrofialas por parálise, nin arrasalas, senón mantelas activas, implica (re/in)acción.
e como esas relacións (para existir) habitúan ter diferentes implicados, digamos que case nada (ou nada) nos pertence autónoma ou exclusivamente; así, as pertenzas entrecrúzanse, entrefiando as propias coas alleas, tecendo o entramado afectivo, sensorial, intelectual e físico que nos envolve.
e así, desde a liberdade das nosas relacións, abertas en maior ou menor grao, co mundo, nos relacionamos coas mesmas cousas, cos mesmos lugares, coas mesmas persoas, coas mesmas ideas… dun xeito diferente cada un de nós.
continuamente, (des/re)territorializamos persoal e socialmente cos nosos afectos a visión da realidade que habitamos ou que queremos habitar con cada xesto do noso habitar. Ben sexa, debuxando algo, falando sobre el, (de/re)construindoo, (re)pensandoo…
deste xeito, a lección da anécdota de Berger, é que a liberdade das nosas relacións non ven dada, hai que conquistala constantemente con xestos cotias de resistencia, coma por exemplo, debuxando algo ainda que non te deixen sinxelamente porque está prohibido.
prohibido por quen? e por que?
non se estaba levando o cadro para casa pero podían terlle quitado o debuxo, mais ninguén poderá roubarlle os movementos trazados coas súas mans e a súa mente ao imaxinar o que debuxaba. Iso, é persoal, lle é propio. É a conquista da súa liberdade relacional.
* * *
5.4.09
"vosotras, palabras"
“
¡vosotras, palabras, levantaos, seguidme!
y aunque ya estemos lejos,
demasiado lejos, nos alejaremos una vez
más, hacia ningún final.
No aclara.
La palabra
sólo arrastrará
otras palabras,
la frase otras frases.
El mundo así quiere,
definitivamente,
imponerse,
quiere estar dicho ya.
No lo digáis.
Palabras, seguidme,
¡que no se vuelva definitiva
-esta ansia del verbo
y dicho y contradicho!
Dejad ahora un rato
que ninguno de los sentimientos hable,
que el músculo corazón
se ejercite de manera diferente.
Dejad, digo, dejad.
Nada, digo yo, susurrado
al oído supremo,
que sobre la muerte no se te ocurra nada,
deja y sígueme, ni dulce
ni amargo,
ni consolador,
no significativamente
sin consuelo
tampoco sin signos-
Y sobre todo, no eso: la imagen
en el tejido de polvo, el retumbar vacío
de sílabas, palabras de agonía.
¡sin decir nada,
vosotras, palabras!
”
[“ he escrito “vosotras, palabras” después de no atreverme durante cinco años a escribir un poema, después de no querer escribir ninguno más, de haberme prohibido hacer otra hechura de las que se llaman poema. No tengo nada en contra de los poemas, pero usted ha de comprender que uno de repente puede estar totalmente en contra de cualquier metáfora, cualquier sonido, cualquier obligación de juntar palabras, contra este presentar de una manera completamente feliz palabras e imágenes. Que uno desee ahogarlo, para poder comprobar de nuevo qué es, qué debería ser. Sigo sabiendo poco de poemas, pero entre lo poco está la sospecha. Sospecha de ti lo suficiente, sospecha de las palabras, de la lengua, me he dicho muchas veces, ahonda esta sospecha –para que un día, quizás, pueda originarse algo nuevo- o que no se origine nada más.” (entrevista, 1961)]
Ingeborg Bachmann
("ultimos poemas" 1957-1967, ed. hiperion 2005)
¡vosotras, palabras, levantaos, seguidme!
y aunque ya estemos lejos,
demasiado lejos, nos alejaremos una vez
más, hacia ningún final.
No aclara.
La palabra
sólo arrastrará
otras palabras,
la frase otras frases.
El mundo así quiere,
definitivamente,
imponerse,
quiere estar dicho ya.
No lo digáis.
Palabras, seguidme,
¡que no se vuelva definitiva
-esta ansia del verbo
y dicho y contradicho!
Dejad ahora un rato
que ninguno de los sentimientos hable,
que el músculo corazón
se ejercite de manera diferente.
Dejad, digo, dejad.
Nada, digo yo, susurrado
al oído supremo,
que sobre la muerte no se te ocurra nada,
deja y sígueme, ni dulce
ni amargo,
ni consolador,
no significativamente
sin consuelo
tampoco sin signos-
Y sobre todo, no eso: la imagen
en el tejido de polvo, el retumbar vacío
de sílabas, palabras de agonía.
¡sin decir nada,
vosotras, palabras!
”
[“ he escrito “vosotras, palabras” después de no atreverme durante cinco años a escribir un poema, después de no querer escribir ninguno más, de haberme prohibido hacer otra hechura de las que se llaman poema. No tengo nada en contra de los poemas, pero usted ha de comprender que uno de repente puede estar totalmente en contra de cualquier metáfora, cualquier sonido, cualquier obligación de juntar palabras, contra este presentar de una manera completamente feliz palabras e imágenes. Que uno desee ahogarlo, para poder comprobar de nuevo qué es, qué debería ser. Sigo sabiendo poco de poemas, pero entre lo poco está la sospecha. Sospecha de ti lo suficiente, sospecha de las palabras, de la lengua, me he dicho muchas veces, ahonda esta sospecha –para que un día, quizás, pueda originarse algo nuevo- o que no se origine nada más.” (entrevista, 1961)]
Ingeborg Bachmann
("ultimos poemas" 1957-1967, ed. hiperion 2005)
(fotografada por piper verlag)
*
*
unha grande descuberta para min,
estou abraiada coa lucidez e sinxeleza do seu pensamento...
si alguén sabe onde podo atopar un ensaio que lle adica a wittgenstein chamado o dicible e o indicible agradecería unha referencia, graciñas.
*
29.3.09
cultivar é habitar a distancia
.
A cultura é unha interpretación da realidade, a nosa, e a través da historia escrita e física chega até nós a cultura dos nosos antergos, é dicir, outras interpretacións (de pensamento, arte, arquitectura, de xeitos de vida, culturas socioeconónicas...), porque ela é a adaptación ao medio para a supervivencia; unha interpretación del e a resposta que somos quen de dar. Por iso entendo que a cultura está na vida, é a nosa forma de vivir.
Para min a cultura non deixa de ser un entretecido de relacións (físicas, intelectuais e emocionais), persoais e compartidas, construídas e elaboradas no tempo para acadar liberdade de movemento e o acubillo das referencias no inabarcable do mundo e da vida.
É algo en transformación constante, constrúe o futuro, o fai presente.
É a constante redefinición e reinterpretación dos límites, a súa (de/re)construcción, é o proceso de convertilos en limiares, en espacios de relación, en lugares habitados. Cultivar é transformar e habitar ao mesmo tempo eses limiares entre cada un de nós e o outro. Cultivar é habitar a distancia.
Ás veces esas distancias precisan ser cultivadas por máis dunha persoa para poder redefinir os límites e poder ser habitada, nese intre abrolla a cultura social.
Cultivar é habitar a distancia, é habitar a diferencia, por iso cultivamos unha amizade, un afecto (a distancia entre nós e o outro); un campo ermo (a distancia entre nós e o alimento); cultivamola arte, a linguaxe…, a comunicación (a distancia entre as nosas percepcións e as nosas posibilidades de expresar e codificalo que sentimos)…
A cultura é a construcción e perfeccionamento da comunicación para a supervivencia; é a transformación da incomunicación nun lugar de encontro, de referencia e de protección; é convertila desorientación no acougo que aporta o discernimento, na liberdade de decisión.
Por iso a cultura nos libera, porque nos permite interpretar e decidir. Permítenos sobrevivir, transformándonos, sen deixar de ser quen somos.
.
A cultura é unha interpretación da realidade, a nosa, e a través da historia escrita e física chega até nós a cultura dos nosos antergos, é dicir, outras interpretacións (de pensamento, arte, arquitectura, de xeitos de vida, culturas socioeconónicas...), porque ela é a adaptación ao medio para a supervivencia; unha interpretación del e a resposta que somos quen de dar. Por iso entendo que a cultura está na vida, é a nosa forma de vivir.
Para min a cultura non deixa de ser un entretecido de relacións (físicas, intelectuais e emocionais), persoais e compartidas, construídas e elaboradas no tempo para acadar liberdade de movemento e o acubillo das referencias no inabarcable do mundo e da vida.
É algo en transformación constante, constrúe o futuro, o fai presente.
É a constante redefinición e reinterpretación dos límites, a súa (de/re)construcción, é o proceso de convertilos en limiares, en espacios de relación, en lugares habitados. Cultivar é transformar e habitar ao mesmo tempo eses limiares entre cada un de nós e o outro. Cultivar é habitar a distancia.
Ás veces esas distancias precisan ser cultivadas por máis dunha persoa para poder redefinir os límites e poder ser habitada, nese intre abrolla a cultura social.
Cultivar é habitar a distancia, é habitar a diferencia, por iso cultivamos unha amizade, un afecto (a distancia entre nós e o outro); un campo ermo (a distancia entre nós e o alimento); cultivamola arte, a linguaxe…, a comunicación (a distancia entre as nosas percepcións e as nosas posibilidades de expresar e codificalo que sentimos)…
A cultura é a construcción e perfeccionamento da comunicación para a supervivencia; é a transformación da incomunicación nun lugar de encontro, de referencia e de protección; é convertila desorientación no acougo que aporta o discernimento, na liberdade de decisión.
Por iso a cultura nos libera, porque nos permite interpretar e decidir. Permítenos sobrevivir, transformándonos, sen deixar de ser quen somos.
.
26.3.09
a maxia das agullas
"la expresión de uno mismo es signo de lo sagrado y de la fatalidad"
"Mis primeras obras son el miedo a la caída. Luego, aquello pasó a ser el arte de caer, de cómo caer sin herirse. Y más tarde se ha convertido en el arte de quedarse colgado.
En mi infancia, todas las mujeres de la casa manejaban la aguja. De siempre me han fascinado las agujas, su poder mágico. Utilizamos la aguja para arreglar algo que se ha estropeado. Es una invocación al perdón. La aguja nunca es agresiva, no es un alfiler.
La espiral es un intento de controlar el caos. Tiene dos direcciones. ¿Dónde te sitúas tú: en la periferia, o en el vórtice? Empezar desde el exterior remite al miedo a una pérdida de control: enroscarse hacia el interior es estrecharse, retraerse, compactarse hasta desaparecer. Empezar por el centro es afirmar. El movimiento hacia el exterior representa la donación y la pérdida de control, la confianza, la energía positiva, la vida misma.
Las espirales —hacia qué volverse— representan la fragilidad en un espacio abierto. El miedo hace girar el mundo.
Ser un artista es una garantía de salud mental.
Se es capaz de asumir el sufrimiento.Monto cada escultura como se cura a un enfermo. Más vale saber lo que se hace. Hay que seguir una estrategia si se quiere obtener los resultados deseados. Mis esculturas son ecuaciones infalibles. Las ecuaciones deben ser sometidas a prueba. ¿Baja la tensión? ¿Desaparece el impulso? ¿Remite el dolor? O funciona, o no funciona. "
Louise Bourgeois
(declaracións recollidas nunha escolma de escritos autobiográficos, no nº 24 da revista "el signo del gorrión")
extraido de estroutro blogue
"Mis primeras obras son el miedo a la caída. Luego, aquello pasó a ser el arte de caer, de cómo caer sin herirse. Y más tarde se ha convertido en el arte de quedarse colgado.
En mi infancia, todas las mujeres de la casa manejaban la aguja. De siempre me han fascinado las agujas, su poder mágico. Utilizamos la aguja para arreglar algo que se ha estropeado. Es una invocación al perdón. La aguja nunca es agresiva, no es un alfiler.
La espiral es un intento de controlar el caos. Tiene dos direcciones. ¿Dónde te sitúas tú: en la periferia, o en el vórtice? Empezar desde el exterior remite al miedo a una pérdida de control: enroscarse hacia el interior es estrecharse, retraerse, compactarse hasta desaparecer. Empezar por el centro es afirmar. El movimiento hacia el exterior representa la donación y la pérdida de control, la confianza, la energía positiva, la vida misma.
Las espirales —hacia qué volverse— representan la fragilidad en un espacio abierto. El miedo hace girar el mundo.
Ser un artista es una garantía de salud mental.
Se es capaz de asumir el sufrimiento.Monto cada escultura como se cura a un enfermo. Más vale saber lo que se hace. Hay que seguir una estrategia si se quiere obtener los resultados deseados. Mis esculturas son ecuaciones infalibles. Las ecuaciones deben ser sometidas a prueba. ¿Baja la tensión? ¿Desaparece el impulso? ¿Remite el dolor? O funciona, o no funciona. "
Louise Bourgeois
(declaracións recollidas nunha escolma de escritos autobiográficos, no nº 24 da revista "el signo del gorrión")
extraido de estroutro blogue
19.3.09
prender e soltar
Richard Sennett no seu último libro ten a capacidade de explicar nunhas poucas palabras algo que rondaba pola miña cabeza e que non acababa de verbalizar con sentido:
“Marzke remonta la aparición del Homo faber en la tierra al momento en que , por así decir, alguien puede prender cosas con firmeza a fin de procesarlas…”
“…hay un problema en torno a la prensión, particularmente importante para las personas que desarrollan una técnica manual avanzada: el de soltar. En música, por ejemplo, sólo es posible tocar con rapidez y limpieza si se aprende a soltar una tecla del piano o a retirar el dedo de una cuerda o de un pistón. De la misma manera, desde el punto de vista mental, necesitamos aprender a tomar distancia de un problema, a soltarlo, en general por un tiempo, para apreciar mejor de qué se trata y volver luego a cogerlo con nueva actitud. Hoy los neuropsicólogos creen que la capacidad, tanto física como cognitiva, de soltar, de liberar algo, subraya la habilidad para tomar distancia respecto de un temor o de una obsesión. Soltar o liberar tiene también implicación ética, como cuando renunciamos al control (la prensión, grip) de otras personas.”
(dentro do título “la mano inteligente. Cómo la mano se hizo humana. Asir y tocar” no seu último libro “el artesano” editado por anagrama en 2009)
Fala da relación entre o cerebro e a man, da coordinación entre o prender e o soltar para dar lugar ao movemento, á transformación, ao pensamento; e fala do soltar desde o despoxamento, tanto para poder seguir adiante coma para poder voltar. Fala da experimentación, e da ausencia de prexuizos ao error, da adaptación; fala da vida.
.
o libro baixo o meu punto de vista é moi interesante, de xeito que se alguén ten curiosidade ...
.
“Marzke remonta la aparición del Homo faber en la tierra al momento en que , por así decir, alguien puede prender cosas con firmeza a fin de procesarlas…”
“…hay un problema en torno a la prensión, particularmente importante para las personas que desarrollan una técnica manual avanzada: el de soltar. En música, por ejemplo, sólo es posible tocar con rapidez y limpieza si se aprende a soltar una tecla del piano o a retirar el dedo de una cuerda o de un pistón. De la misma manera, desde el punto de vista mental, necesitamos aprender a tomar distancia de un problema, a soltarlo, en general por un tiempo, para apreciar mejor de qué se trata y volver luego a cogerlo con nueva actitud. Hoy los neuropsicólogos creen que la capacidad, tanto física como cognitiva, de soltar, de liberar algo, subraya la habilidad para tomar distancia respecto de un temor o de una obsesión. Soltar o liberar tiene también implicación ética, como cuando renunciamos al control (la prensión, grip) de otras personas.”
(dentro do título “la mano inteligente. Cómo la mano se hizo humana. Asir y tocar” no seu último libro “el artesano” editado por anagrama en 2009)
Fala da relación entre o cerebro e a man, da coordinación entre o prender e o soltar para dar lugar ao movemento, á transformación, ao pensamento; e fala do soltar desde o despoxamento, tanto para poder seguir adiante coma para poder voltar. Fala da experimentación, e da ausencia de prexuizos ao error, da adaptación; fala da vida.
.
o libro baixo o meu punto de vista é moi interesante, de xeito que se alguén ten curiosidade ...
.
18.3.09
as palabras (2)
a lingua, o territorio, a sociedade, a economía...
a cultura, nós.
Ao mesmo tempo, as palabras, albergan a memoria da historia que as trouxo até nós.
Así, a través delas transmítese unha historia viva, unha memoria colectiva herdada mais tamén por construir. Unha memoria que non é pasado, albergao pero é ferramenta de construcción do futuro mediante a posibilidade de supervencia que nos dá no presente.
A lingua é movemento, non fica parada porque en sí é un fluxo de accións do pensamento e da comunicación. Por iso non pode ser estática, non pode deterse sen pretender paralizar tamén a cultura que transmite e que constrúe.
Ao pronunciar cada un dos verbos que teñen a súa orixe na construcción do territorio que nos trouxo ata hoxe: cultivar, chantar, leirar, soutar, terrear, sobradar, camiñar… non podemos senón mascar o sabor do po desa terra que os víu xurdir como sinais dela e como recursos para tornala habitable.
Ao pronunciar cada un dos nomes dos camiños, límites, limiares, lugares…, sinos que enxergan a rede do territorio (carreiro, congostra, derrego, valado, sebe, cómaro, eira, leira, faladoiro, solaina, patín…) non podemos evitar tecer na nosa boca o mapa que debuxan, e seguir co noso pensamento os matices que entreles hai e que ordenaban o inabarcable, conferíndonos (e acadando) a libertade de movemento nun espacio referenciado, cultivado e culto. Pero esta construcción é inmensamente fráxil, e, ao igual que a lingua é o reflexo dunha cultura, é transmisora da memoria aprendida cos anos empíricamente (experimentando e innovando), que non está morta, está viva; ainda, senón nos permitimos asistir inmoveis á súa degradación paulatina, e nalgúns casos irreversible.
Eu me pregunto se tanta defensa da nosa lingua terá algún sentido se non se defende a continuidade (actualizada evidentente) dunha construcción do territorio que medrou con ela, e dun xeito de entendelo medio que lle é propio, e que é o que lles permitiu sobrevivir aos nosos antergos a través da contrucción da cultura que hoxe pretendemos defender.
E con isto non defendo o ancoramento no pasado (museificación), tampouco deitalo fóra (arrasalo); senón transformalo en futuro a través da construcción colectiva da nosa cultura. A cultura ou está viva ou é historia.
Xa sei que non conto nada novo, pero é que, ás veces, pregúntome senón estaremos esquecéndonos do máis obvio, do que temos diante, do que somos.
a cultura, nós.
Ao mesmo tempo, as palabras, albergan a memoria da historia que as trouxo até nós.
Así, a través delas transmítese unha historia viva, unha memoria colectiva herdada mais tamén por construir. Unha memoria que non é pasado, albergao pero é ferramenta de construcción do futuro mediante a posibilidade de supervencia que nos dá no presente.
A lingua é movemento, non fica parada porque en sí é un fluxo de accións do pensamento e da comunicación. Por iso non pode ser estática, non pode deterse sen pretender paralizar tamén a cultura que transmite e que constrúe.
Ao pronunciar cada un dos verbos que teñen a súa orixe na construcción do territorio que nos trouxo ata hoxe: cultivar, chantar, leirar, soutar, terrear, sobradar, camiñar… non podemos senón mascar o sabor do po desa terra que os víu xurdir como sinais dela e como recursos para tornala habitable.
Ao pronunciar cada un dos nomes dos camiños, límites, limiares, lugares…, sinos que enxergan a rede do territorio (carreiro, congostra, derrego, valado, sebe, cómaro, eira, leira, faladoiro, solaina, patín…) non podemos evitar tecer na nosa boca o mapa que debuxan, e seguir co noso pensamento os matices que entreles hai e que ordenaban o inabarcable, conferíndonos (e acadando) a libertade de movemento nun espacio referenciado, cultivado e culto. Pero esta construcción é inmensamente fráxil, e, ao igual que a lingua é o reflexo dunha cultura, é transmisora da memoria aprendida cos anos empíricamente (experimentando e innovando), que non está morta, está viva; ainda, senón nos permitimos asistir inmoveis á súa degradación paulatina, e nalgúns casos irreversible.
Eu me pregunto se tanta defensa da nosa lingua terá algún sentido se non se defende a continuidade (actualizada evidentente) dunha construcción do territorio que medrou con ela, e dun xeito de entendelo medio que lle é propio, e que é o que lles permitiu sobrevivir aos nosos antergos a través da contrucción da cultura que hoxe pretendemos defender.
E con isto non defendo o ancoramento no pasado (museificación), tampouco deitalo fóra (arrasalo); senón transformalo en futuro a través da construcción colectiva da nosa cultura. A cultura ou está viva ou é historia.
Xa sei que non conto nada novo, pero é que, ás veces, pregúntome senón estaremos esquecéndonos do máis obvio, do que temos diante, do que somos.
14.3.09
as palabras
Últimamente estiven pensando sobre a miña relación coas palabras, sobre o interese que sinto por elas e a influencia que poidan ter no meu xeito de pensar.
Por un lado gústame pensalas como obxectos, como o punto até o que consigues chegar cando tratas de expresar algo, pero deste xeito fican limitadas por sí mesmas, fican en sí, e isto era o que non remataba de convencerme, porque sempre penso que todo está relacionado, que todo flúe e que por máis que debuxemos límites, estes sempre son ficticios e o único que conseguen e fendela realidade.
Sen embargo hoxe, de casualidade, albisquei a relación que ten isto co outro xeito que teño de entendelas e que é o que me abraia delas, a súa capacidade de adaptación, de performación. E é que, precisamente por non ser obxectos físicos, teñen unha vantaxe que as aproxima máis á realidade que eu disfruto, teñen movemento, o conteñen; tanto formalmente cando xurde unha nova (aí aparece como concepto, como obxecto conformado), como o que máis me interesa, en sí son cambiantes, mudan con cada persoa e sobre todo mudan en cada persoa, flúen en nós, co tempo, co uso, imos incorporándollelas nosas aprendizaxes, imos dándolles fondura, e elas son quen de acubillar todala nosa experiencia no seu interior. Deste xeito, enriquecen o noso pensar, a nosa capacidade de expresalas dándolles sustancia á nosa fala. Non son estáticas, están vivas e colaboran no noso enxergamento do mundo e na nosa forma ir tecendo a idea que del temos.
Ademáis de compartilas cos outros ao permitirnola comunicación verbal, o contacto falado; individualmente, mantemos nelas (ou a través delas) un contacto interior con nós mesmos en transformación constante.
Sei que semella unha obviedade, pero para min é un matiz importante, porque algo estático é limitado, é unha instantánea dun intre calquera do noso pensar ou da nosa vida; nembargantes, algo móbil, dinámico, en construcción continua, pode contela nosa vida, transformarse con ela e sernos útil como ferramenta para comunicarnos, para sobrevivir.
.
10.3.09
escuridade
“así los animales de las paredes vuelven a las oscuridad de donde vinieron y en la que habían residido tanto tiempo.
No tenemos una palabra para esa oscuridad, la oscuridad que está estrechamente relacionada con la luz. No tenemos una palabra para esa oscuridad. No es noche y no es ignorancia. Quizá todos cruzamos esta oscuridad de vez en cuando, y lo vemos todo, tanto es así que no podemos distinguir nada. Quizá es el interior del que vino todo.”
jonh berger, 1997 (falando sobre a cova de chauvet)
“te he hecho este libro combinando “cuatro clases de oscuridad” que (casi) pueden abandonar o salirse del formato del libro, con parte de tu texto sobre Chauvet. Si la secuencia viajara a través de todos los idiomas del mundo, tal vez en algún lugar encontraríamos una palabra para “esta oscuridad”.”
john christie, 1997
“te mando este rojo cadmio” (ed actar)
.
será o percorrido por tódalas linguaxes do mundo unha aproximación á comunicación pura?
.
No tenemos una palabra para esa oscuridad, la oscuridad que está estrechamente relacionada con la luz. No tenemos una palabra para esa oscuridad. No es noche y no es ignorancia. Quizá todos cruzamos esta oscuridad de vez en cuando, y lo vemos todo, tanto es así que no podemos distinguir nada. Quizá es el interior del que vino todo.”
jonh berger, 1997 (falando sobre a cova de chauvet)
“te he hecho este libro combinando “cuatro clases de oscuridad” que (casi) pueden abandonar o salirse del formato del libro, con parte de tu texto sobre Chauvet. Si la secuencia viajara a través de todos los idiomas del mundo, tal vez en algún lugar encontraríamos una palabra para “esta oscuridad”.”
john christie, 1997
“te mando este rojo cadmio” (ed actar)
.
será o percorrido por tódalas linguaxes do mundo unha aproximación á comunicación pura?
.
8.3.09
ritmos,
cando non se pode reducilos tempos
“un explorador blanco de África, ansioso por abreviar su travesía, pagó a sus porteadores para que realizaran una serie de marchas forzadas. Pero ellos, casi al llegar a su punto de destino, descargaron los bultos y se negaron a moverse. Aunque les ofreció pagas adicionales no consiguió que modificaran su comportamiento. Dijeron que debían esperar que los alcanzaran sus almas”
"los trazos de la canción” bruce chatwin
“un explorador blanco de África, ansioso por abreviar su travesía, pagó a sus porteadores para que realizaran una serie de marchas forzadas. Pero ellos, casi al llegar a su punto de destino, descargaron los bultos y se negaron a moverse. Aunque les ofreció pagas adicionales no consiguió que modificaran su comportamiento. Dijeron que debían esperar que los alcanzaran sus almas”
"los trazos de la canción” bruce chatwin
natureza móbil
“levantamos la vista para contemplar una procesión de mujeres y niños que volvían de recoger forraje. Los críos pequeños se balanceaban apaciblemente entre los pliegues de los vestidos de sus madres.
-Nunca los oyes llorar mientras su madre sigue moviéndose- comentó Marian.
Había tocado, sin saberlo, uno de mis temas favoritos.
- Y si los críos no soportan quedarse quietos, ¿cómo podremos asentarnos luego? - pregunté”
"los trazos de la canción” bruce chatwin
-Nunca los oyes llorar mientras su madre sigue moviéndose- comentó Marian.
Había tocado, sin saberlo, uno de mis temas favoritos.
- Y si los críos no soportan quedarse quietos, ¿cómo podremos asentarnos luego? - pregunté”
"los trazos de la canción” bruce chatwin
5.3.09
nomos,
cando todo ven da terra ou do movemento nela:
"Nomos es la palabra griega que significa “tierra de pastoreo” y 'el nómada'es un jefe y patriarca de un clan que dirige la asignación de las tierras de pastoreo. Así, nomos asumió el significado de “ley”, “distribución equitativa”, “aquello que es adjudicado por la costumbre”… y por lo tanto se convirtió en la base de todo el derecho occidental.
El verbo nemein –“pacer”, “apacentar”, “pastar” o “desplegar”- ya tiene una segunda acepción desde tiempos de Homero: “distribuir”, “asignar” o “dispensar”, sobre todo tierra, honores, carne o bebida. Nemesis es la “distribución de justicia” y por consiguiente de la “justicia divina”. Nomisma significa “moneda corriente” y de allí deriva “numismática”.
los trazos de la canción” bruce chatwin
(muchnik ed, 1988)
"Nomos es la palabra griega que significa “tierra de pastoreo” y 'el nómada'
El verbo nemein –“pacer”, “apacentar”, “pastar” o “desplegar”- ya tiene una segunda acepción desde tiempos de Homero: “distribuir”, “asignar” o “dispensar”, sobre todo tierra, honores, carne o bebida. Nemesis es la “distribución de justicia” y por consiguiente de la “justicia divina”. Nomisma significa “moneda corriente” y de allí deriva “numismática”.
los trazos de la canción” bruce chatwin
(muchnik ed, 1988)
4.3.09
habitando
“construir y pensar son siempre cada uno a su manera, ineludibles para el habitar. Pero al mismo tiempo serán insuficientes mientras cada uno lleve lo suyo por separado en lugar de escucharse el uno al otro. Serán capaces de esto si ambos, construir y pensar, pertenecen al habitar, permanecen en sus propios límites y saben que tanto el uno como el otro vienen del taller de una larga experiencia y de un incesante ejercicio.”
martin heidegger "construir, habitar, pensar"
martin heidegger "construir, habitar, pensar"
28.2.09
o sabor das mazás
“el sabor de la manzana (…)está en el contacto de la fruta con el paladar, no en la fruta misma; análogamente (…) la poesía está en el comercio del poema con el lector, no en la serie de símbolos que registran las páginas de un libro. Lo esencial es el hecho estético, el thrill, la modificación física que suscita cada lectura.”
jorge luis borges
jorge luis borges
21.2.09
"o rastro da alma"
"aquí preséntase unha especie de plano de planta...
unha especie de xeometría.
o equilibrio...
todo depende disto...
todo descansa nesta pequena superficie"
louise bourgeois
18.2.09
o que non é
"cando se usa a roda,
trinta raios vóltanse un
nos buratos do cubo;
os unifican os baleiros entre eles;
o uso que lle damos a unha xarra modelada en
arxila débese ao oco da súa ausencia;
nunha casa, as portas, as xanelas,
úsanse polo seu baleiro;
deste xeito axúdanos o que non é
a usar o que é"
lao-tse
trinta raios vóltanse un
nos buratos do cubo;
os unifican os baleiros entre eles;
o uso que lle damos a unha xarra modelada en
arxila débese ao oco da súa ausencia;
nunha casa, as portas, as xanelas,
úsanse polo seu baleiro;
deste xeito axúdanos o que non é
a usar o que é"
lao-tse
17.2.09
libertad
“la libertad que busca vencer la resistencia, abolir obstáculos, empezar de nuevo –libertad concebida como un volumen puro y transparente- embota el cuerpo.
La libertad que estimula el cuerpo lo hace aceptando la impureza, la dificultad y la obstrucción como parte de la experiencia de libertad”
"(...) todos estos aspectos de la experiencia urbana –diferencia, complejidad, extrañeza- permiten la resistencia a la dominación”
“carne y piedra", richard sennett , 1994
La libertad que estimula el cuerpo lo hace aceptando la impureza, la dificultad y la obstrucción como parte de la experiencia de libertad”
"(...) todos estos aspectos de la experiencia urbana –diferencia, complejidad, extrañeza- permiten la resistencia a la dominación”
“carne y piedra", richard sennett , 1994
13.2.09
xerga
(do latín serica: seda) (diccionario xerais da lingua)
. manta feita no tear
.tea basta e grosa
.fam. xergón (colchón feito no follato)
enxergar (do latín insericare)
hoxe,
entendo enxergar como tece-la seda,
como tece-lo mundo suavemente;
con sutileza,
case deslizándose ...
como deitándome no seu colo,
entretecéndome nel
...
entretecéndonos.
. manta feita no tear
.tea basta e grosa
.fam. xergón (colchón feito no follato)
enxergar (do latín insericare)
hoxe,
entendo enxergar como tece-la seda,
como tece-lo mundo suavemente;
con sutileza,
case deslizándose ...
como deitándome no seu colo,
entretecéndome nel
...
entretecéndonos.
12.2.09
tenrura
"(...) todo esto no es más que mi manera de expresar vulnerabilidad en mis figuras, pues en cuanto se reconoce la vulnerabilidad, que no tiene nada que ver con la debilidad o con la tragedia, se experimenta la sensación de ternura. Sin ternura el placer no significa nada. Basta con mirar a los animales para ver que es verdad. Lo que distingue su juego amoroso del resto de los movimientos que llevan a cabo a fin de asegurarse la supervivencia es la suavidad. Lo que me parece más difícil es expresar ese placer, esta ternura o esta suavidad, sin que las figuras dejen de ser anónimas. Y hoy nadie entiende bien esa palabra. Se cree que buscar el anonimato es inhumano. Pero es precisamente en el anonimato donde descubrimos lo que es común a todos y, por lo tanto, profundamente humano"
jonh berger "un pintor de hoy" 1958
jonh berger "un pintor de hoy" 1958
9.2.09
esa diferencia sin contradicción
"el espesor del cuerpo, lejos de rivalizar con el mundo, es, por el contrario, el vínculo medio que tengo para ir hasta el corazón de las cosas, convirtiéndome en mundo y convirtiéndolas a ellas en carne.
el cuerpo interpuesto no es cosa, material intersticial, tejido conjuntivo, sino sensible para sí: (...)" lo que equivale a la siguiente paradoja: "un conjunto de colores y superficies habitadas por un tacto, una visión, por tanto sensible ejemplar, que ofrece a quien lo ocupa y siente modo de sentir cuanto se le parece fuera; de forma que, preso como está en el tejido de las cosas, lo atrae todo hacía sí, se lo incorpora, y, con el mismo movimiento, comunica a las cosas que encierra esa identidad sin superposición , esa diferencia sin contradicción, esa distacia entre el fuera y el dentro, que constituyen su secreto natal."
"lo visible y lo invisible" maurice merleau-ponty 1964
el cuerpo interpuesto no es cosa, material intersticial, tejido conjuntivo, sino sensible para sí: (...)" lo que equivale a la siguiente paradoja: "un conjunto de colores y superficies habitadas por un tacto, una visión, por tanto sensible ejemplar, que ofrece a quien lo ocupa y siente modo de sentir cuanto se le parece fuera; de forma que, preso como está en el tejido de las cosas, lo atrae todo hacía sí, se lo incorpora, y, con el mismo movimiento, comunica a las cosas que encierra esa identidad sin superposición , esa diferencia sin contradicción, esa distacia entre el fuera y el dentro, que constituyen su secreto natal."
"lo visible y lo invisible" maurice merleau-ponty 1964
8.2.09
corpos
"
si nuestro cuerpo es aquello a que se aplica nuestra conciencia,
es coextensivo a ella.
comprende cuanto percibimos,
llega hasta las estrellas.
"
bergson " las dos fuentes"
si nuestro cuerpo es aquello a que se aplica nuestra conciencia,
es coextensivo a ella.
comprende cuanto percibimos,
llega hasta las estrellas.
"
bergson " las dos fuentes"
6.2.09
bolboreta
"
¿unha flor caída
voltando á póla?
era unha bolboreta.
"
arakira moritake (1473-1579)
(dende o voo das ás de sole, apertiña)
¿unha flor caída
voltando á póla?
era unha bolboreta.
"
arakira moritake (1473-1579)
(dende o voo das ás de sole, apertiña)
4.2.09
fiar
[ Nel, no
único
fío, nel
fías ti - por el
refiado, cara á
liberdade, alí,
cara ao unido.]
fragmento de hawdalah, no libro
a rosa de ninguén de paul celan, 1963.
tradución de catuxa lópez pato.
***
27.1.09
tratados
" (...) estos tratados que tan mal observan, son el motivo por el que los utópicos se niegan a firmar ningún pacto (...)
Igualmente opinan que si dichos tratados fuesen observados con escrupolosidad, sería altamente perjudiacial extender su uso, pues acostumbra al ser humano a considerar enemigos de siempre (como si no hubiera una alianza por naturaleza estre dos países separados únicamente por una colina o un riachuelo), a los pueblos vecinos, y a pensar que si no fuera por los tratados se dedicarían a la mutua destrucción y exterminio. Pero una vez firmadas las alianzas, no solamente no se estrechan los lazos de amistad, sino que, por el contrario está en pie el derecho a devastar las tierras de los otros cuando el descuido del redactor del tratado de que lo prohíba una inteligente precaución de los tratados.
(...) El vínculo que creo la naturaleza sustituye para ellos el tratado, toda vez que los hombres están ligados con mayor fuerza por al buena voluntad que por los pactos, y más por los sentimientos que por las vanas palabras"
("utopía" tomás moro)
Igualmente opinan que si dichos tratados fuesen observados con escrupolosidad, sería altamente perjudiacial extender su uso, pues acostumbra al ser humano a considerar enemigos de siempre (como si no hubiera una alianza por naturaleza estre dos países separados únicamente por una colina o un riachuelo), a los pueblos vecinos, y a pensar que si no fuera por los tratados se dedicarían a la mutua destrucción y exterminio. Pero una vez firmadas las alianzas, no solamente no se estrechan los lazos de amistad, sino que, por el contrario está en pie el derecho a devastar las tierras de los otros cuando el descuido del redactor del tratado de que lo prohíba una inteligente precaución de los tratados.
(...) El vínculo que creo la naturaleza sustituye para ellos el tratado, toda vez que los hombres están ligados con mayor fuerza por al buena voluntad que por los pactos, y más por los sentimientos que por las vanas palabras"
("utopía" tomás moro)
18.1.09
concepto
"descendiente del término latino concepere, que significa: coger algo, agarrándolo completamente, la palabra "concepto" siempre fue entendida por Aurius como un asesinato, agarrar por completo era hacer que algo dejase de existir. Daba un ejemplo diciendo: si agarramos una pequeña esfera de tal forma que la ocultaramos totalmente entre los dedos de la mano, dicha esfera deja de tener existencia para los demás, e incluso para sí misma, porque queda imposibilitada de actuar como su naturaleza determina; es decir, rodando.
¿qué aconsejaba entonces a quien le oía?
en vez de ocultar la esfera, debemos simplemente sujetarla por debajo, con la mano abierta. De este modo -decía Aurius- queda visible para mí y, al mismo tiempo, para todos, y si así el viento o cualquier otra fuerza quisieran, puede rodar desde la mano al mundo, cumpliendo entonces el destino de su forma."
"la historia de aurius anaxos"
("historias falsas" gonçalo m. tavares, 2005)
¿qué aconsejaba entonces a quien le oía?
en vez de ocultar la esfera, debemos simplemente sujetarla por debajo, con la mano abierta. De este modo -decía Aurius- queda visible para mí y, al mismo tiempo, para todos, y si así el viento o cualquier otra fuerza quisieran, puede rodar desde la mano al mundo, cumpliendo entonces el destino de su forma."
"la historia de aurius anaxos"
("historias falsas" gonçalo m. tavares, 2005)
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
