.
[as nacións sen estado teñen vento]
(…)
[non hai formas:
hai vida]
(…)
[ao vento, que non para,
han querer darlle un nome
de lugar:
por bonito que sexa,
unha traizón.]
(…)
[Todas as relacións
son a distancia,
pero eu non son
de aquí,
non teño descendencia,
non quero máis orixe
que esta ponte
até que nos sosteña
e cando caia
teñamos a nobreza
de marchar
sobre os restos,
saibamos despedirnos,
que sexa tan fermoso
como nunca.]
* * *
maría do cebreiro, 2008
[ non son de aquí ed. xerais 2008]
.
19.5.09
8.5.09
indignación
.
Horacio Potel
o outro día procurando un texto de derrida na rede, atopeime que a páxina referenciada no texto que estaba lendo se atopa clausurada pola CAL (cámara arxentina do libro).
a páxina en cuestión (derrida en castellano) está xestionada polo profesor Horario Potel, xunto con outras dúas sobre Heidegger (heidegger en castellano) e Nietzsche (nietzsche en castellano), esta última a única que non lle pecharon porque xá van máis de cen anos desde a morte del e xa non hai dereitos de autor.
a cuestión é que desde decembro de 2008 está encausado por compartir textos na rede, os sites de derrida e heidegger censurados e o fiscal pedíu que se lle interviran os teléfonos e mails e o allanamento da súa casa.
deixovos unha entrevista na que fala da situación en que está: entrevista a horacio potel
e deixovos outro blogue: cultura libre no que se explica como acceder aos textos censurados por outras vías.
***
hoxe ademáis lin no blogue de juan freire : nómada, un artigo sobre a tomadura de pelo que pretende ser a dixitalización da educación neste país; mercantilización do libre acceso dixital.
e para rematar me atopo en el país con outro artigo sobre como a sgae se leva unha porcentaxe dos actos benéficos .
Horacio Potel
a páxina en cuestión (derrida en castellano) está xestionada polo profesor Horario Potel, xunto con outras dúas sobre Heidegger (heidegger en castellano) e Nietzsche (nietzsche en castellano), esta última a única que non lle pecharon porque xá van máis de cen anos desde a morte del e xa non hai dereitos de autor.
a cuestión é que desde decembro de 2008 está encausado por compartir textos na rede, os sites de derrida e heidegger censurados e o fiscal pedíu que se lle interviran os teléfonos e mails e o allanamento da súa casa.
deixovos unha entrevista na que fala da situación en que está: entrevista a horacio potel
e deixovos outro blogue: cultura libre no que se explica como acceder aos textos censurados por outras vías.
***
hoxe ademáis lin no blogue de juan freire : nómada, un artigo sobre a tomadura de pelo que pretende ser a dixitalización da educación neste país; mercantilización do libre acceso dixital.
e para rematar me atopo en el país con outro artigo sobre como a sgae se leva unha porcentaxe dos actos benéficos .
...
e ao fío disto, de súpeto, venme á mente tamén aquela empresa de sementes estadounidense que pretende patentar as cabazas ler artigo .
.***
.
ata cando a práctica da usura cos pensamentos, músicas, alimentos...?
.
ata cando esta cultura da usura amparada polas lexislacións e organismos públicos para a defensa da cultura? defensa de que cultura?
ata cando a práctica da usura cos pensamentos, músicas, alimentos...?
.
ata cando esta cultura da usura amparada polas lexislacións e organismos públicos para a defensa da cultura? defensa de que cultura?
.
ata cando?
.
(...)
***
.
(...)
***
5.5.09
os meus pensamentos son suturas...
.
jeunesse d'hamlet 2007, 10'
hai pouco vin este fantástico corto de nicolas klotz e elisabeth perceval onde catro mozos son interrogados mentres fóra se queiman coches e o exército trata de restablecer a orde (coincidíu coa época das revoltas nos barrios obreiros en parís hai poucos anos).
os mozos adoptan as personaxes shakesperianas adaptadas da obra de heiner müller máquina hamlet de 1977.
coma o corto está en francés e non está subtitulado deixovos o link a estoutro blogue onde está traducida a obra, son básicamente catro monólogos, para que poidades seguilos; o texto non ten desperdicio.
deixovos co texto de ofelia:
[Yo soy Ofelia. Aquella que el río no contuvo. La mujer colgando de la soga. La mujer con las arterias abiertas. La mujer de la sobredosis. La mujer con la cabeza en el horno. Ayer por fin dejé de suicidarme. Ahora estoy sola con mis pechos mis muslos mi útero. Destrozo el instrumental de mi cautiverio, la silla la mesa la cama. Destruyo el campo de guerra que era mi hogar. Arranco las puertas para que el viento deje entrar al grito del mundo. Destrozo la ventana. Con mis manos sangrantes rompo las fotografías de los hombres que amé y me usaron sobre la cama la mesa la silla el piso. Incendio mi prisión. Tiro mis vestidos al fuego. Arrojo al reloj que fue mi corazón fuera de mi pecho. Salgo a la calle, vestida con mi propia sangre.]
e un fragmento de hamlet:
[Ya no quiero comer beber respirar amar a una mujer a un hombre a un niño a un animal. Ya no quiero morir. Ya no quiero matar.
Desgarro mi carne sellada. Quiero reposar en mis venas, en la médula de mis huesos, en el laberinto de mi cráneo. Me retraigo hacia mis entrañas. Me abrigo en mis excrementos, en mi sangre. En alguna parte están descuartizando cuerpos para que yo pueda sentarme sobre esta mierda. En alguna parte están descuartizando cuerpos para que pueda estar por fin solo con mi sangre. Mis pensamientos son suturas. Mi cerebro es una cicatriz. Quiero ser una máquina. Los brazos aferran las piernas desplazan, ningún dolor ningún pensamiento. ]
*
...
*
jeunesse d'hamlet 2007, 10'
hai pouco vin este fantástico corto de nicolas klotz e elisabeth perceval onde catro mozos son interrogados mentres fóra se queiman coches e o exército trata de restablecer a orde (coincidíu coa época das revoltas nos barrios obreiros en parís hai poucos anos).
os mozos adoptan as personaxes shakesperianas adaptadas da obra de heiner müller máquina hamlet de 1977.
coma o corto está en francés e non está subtitulado deixovos o link a estoutro blogue onde está traducida a obra, son básicamente catro monólogos, para que poidades seguilos; o texto non ten desperdicio.
deixovos co texto de ofelia:
[Yo soy Ofelia. Aquella que el río no contuvo. La mujer colgando de la soga. La mujer con las arterias abiertas. La mujer de la sobredosis. La mujer con la cabeza en el horno. Ayer por fin dejé de suicidarme. Ahora estoy sola con mis pechos mis muslos mi útero. Destrozo el instrumental de mi cautiverio, la silla la mesa la cama. Destruyo el campo de guerra que era mi hogar. Arranco las puertas para que el viento deje entrar al grito del mundo. Destrozo la ventana. Con mis manos sangrantes rompo las fotografías de los hombres que amé y me usaron sobre la cama la mesa la silla el piso. Incendio mi prisión. Tiro mis vestidos al fuego. Arrojo al reloj que fue mi corazón fuera de mi pecho. Salgo a la calle, vestida con mi propia sangre.]
e un fragmento de hamlet:
[Ya no quiero comer beber respirar amar a una mujer a un hombre a un niño a un animal. Ya no quiero morir. Ya no quiero matar.
Desgarro mi carne sellada. Quiero reposar en mis venas, en la médula de mis huesos, en el laberinto de mi cráneo. Me retraigo hacia mis entrañas. Me abrigo en mis excrementos, en mi sangre. En alguna parte están descuartizando cuerpos para que yo pueda sentarme sobre esta mierda. En alguna parte están descuartizando cuerpos para que pueda estar por fin solo con mi sangre. Mis pensamientos son suturas. Mi cerebro es una cicatriz. Quiero ser una máquina. Los brazos aferran las piernas desplazan, ningún dolor ningún pensamiento. ]
*
...
*
a rapaza do semáforo no corazón
(consecuencias da vida urbana)
esta noite, regresando do cine, atopeime con ela…
…quedei coa dúbida, de si a cidade marcaba o ritmo do seu corazón; ou se pola contra, o seu latexar xeraba o son da vida urbana…
…non había ninguén nas rúas coma é habitual na madrugada dun luns nesta cidade, pero a ela, iso dáballe igual; alí estaba, rítmicamente dando paso, dubidando ou negando o acceso cara só sabe ela onde…
cidade real ou ficción?
[descoñezo a realidade]
a rapaza, non ten nome.
* * *
[...o anuncio, di que caixagaliciouse e xa non ten frío; a min, dame qué pensar a frialdade con que alguén lle espetou un semáforo no corazón... ]
o certo é que podería ser unha instalación urbana (de feito éo), pero a verdade é que non creo que quen montara o cartaz pensara onde caía o semáforo alén de coincidir nunha xunta de montaxe da foto para facilitalo seu traballo.
por sorte, o azar aporta novos sentidos, abre novos horizontes e acorda á nosa reflexión con pequenas acupunturas practicadas coas agullas da casualidade.
*
esta noite, regresando do cine, atopeime con ela…
…quedei coa dúbida, de si a cidade marcaba o ritmo do seu corazón; ou se pola contra, o seu latexar xeraba o son da vida urbana…
…non había ninguén nas rúas coma é habitual na madrugada dun luns nesta cidade, pero a ela, iso dáballe igual; alí estaba, rítmicamente dando paso, dubidando ou negando o acceso cara só sabe ela onde…
cidade real ou ficción?
[descoñezo a realidade]
a rapaza, non ten nome.
* * *
[...o anuncio, di que caixagaliciouse e xa non ten frío; a min, dame qué pensar a frialdade con que alguén lle espetou un semáforo no corazón... ]
o certo é que podería ser unha instalación urbana (de feito éo), pero a verdade é que non creo que quen montara o cartaz pensara onde caía o semáforo alén de coincidir nunha xunta de montaxe da foto para facilitalo seu traballo.
por sorte, o azar aporta novos sentidos, abre novos horizontes e acorda á nosa reflexión con pequenas acupunturas practicadas coas agullas da casualidade.
*
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
