borrasca

.
viva o verán e o clima atlántico,



non sei si pór as katiuskas ou as chanclas de praia...

***

o que non existe

disertacións sobre o obtuso, ou cando cae a venda dos ollos e só queda ver o que hai.

con isto, venme á memoria o que dicía derrida (a propósito de khôra), “o que hai, non existe”; será por iso que non o vemos, ou mellor dito, será por iso que nos custa tanto enuncialo. Pero tamén aí, na imposibilidade da definición, é onde emerxe a oportunidade de redefinilo cada vez, de percibilo novamente ou dun novo xeito en cada contacto, porque o que hai non existe, por iso o intanxible é tan presente desde a súa ausencia; porque hainas, experiencias, sensacións, vivencias, memorias… pero non existen, só toman vida desde os nosos intentos de enunciación, de (re/de)limitación, de (des/re)territorialización constante; ao final iso é a política, iso é a vida, iso é enunciar, acordar enunciados, lindes, normas, camiños… que serven mentres as enunciacións colectivas ou incluso as individuais (que tamén mudan) conflúen; cando diverxen, estanse tecendo outros hais, ainda que tampouco existan; quizais non é tan importante a consistencia física real dos hais, penso que ésta é trasladada aos nosos corpos, que a materializamos coas nosas expresións físicas, verbais, xestuais….

o que hai non existe fóra da percepción, por iso materialízase en nós e a través nosa, abránguenos e o abranguimos. Atravesamos e somos atravesados polo que hai, polo que pasamos, polo que pasa, polo que pesa, polo que pensamos, como dicía nancy; ainda que non exista como algo asible.

é o fiar e refiar constante da nosa vida, é o ritmo que nos pauta a capacidade de aprehender e enxergar o que nos rodea.

o que hai é o que habitamos, é onde habitamos, é o que construimos habitando; é o que nos pasa, é o que nos pesa, é o que pensamos, pero que non podemos agarrar. E aquí venme á cabeza, de súpeto, aquel construir-habitar-pensar de heiddeger que era un todo un desde a raíz etimolóxica do alemán, e que ben pode explicar desde a connotación material da construción, o que significa (polo menos para min) este hai que non existe.

e así, coa connotación, regreso ao obtuso de barthes con que comecei, onde o despoxamento do que sobra deixa ver a redondez das cousas, a sinxeleza do que hai, que só pode ter lugar pola connotación desde cada un de nós. Esta connotación, é a materia das subxectividades persoais, individuais; e o refiado delas, é a xerga ou sustrato sobre a que nos movemos, é a nosa brúxula e polo tanto o mapa da nosa liberdade.


***

uma cidade

.




un ordenador se colapsa e a reorganización faise imprescindible, aderezámola con pacencia e a vontade de que a partir de agora todo teña un pulo máis constante e equilibrado.

dentro do proceso, revisar a información importante, abrir discos, carpetas... e aparecen pasados algo lonxanos que xa non cabían dentro dun disco duro ao límite; entre as memorias redescubertas, o ceo dunha lisboa que me aportou un aire máis doado de respirar; a plenitude da súa luz non fun quen de capturala en ningunha das fotografías que tirei, tampouco o son da vida nunha cidade habitada tanto dentro como fóra dos límites arquitectónicos das súas vivendas, que máis que aillar, peneiraban a intimidade compartida na experiencia de habitala; o arrecender da roupa tendida nas angostas ruelas para protexerse do sol só pode traerme unha sensación de liviandade que me reconforta.

nestas fotos só acadei abranguir algo do aire que constitúe o ceo, un aire seco e leve que agarima ao rozar a pel; un aire que transporta unha luz que toma vida ao reflexarse nas fachadas desta cidade tendida sobre o tejo.





um ar que traz-me à memória muitas esplanadas, passeios, tostas, imperiais, fotos, sorrisos, parques, amizades, livros, jazz, praçetas, mitras, comidas, muitas comidas, licores e bolos borrachos; a experiencia de conhecer o mundo partilhando, desde a cozinha e a rua, pequenos almoços, almoços, lanches, jantares e petiscos variados.

cheguei alí coa vontade de aprender algo dos jeitos e a sensibilidade do urbanismo português numa escola que resultou erma; mas afortunadamente, a casualidade fiz-me tropezar com gente que achegou-me esta aprendizagem desde a vida. tudo começou com uns pauçinhos salgados numa conferência na ler devagar, obrigada xana.





***