12.10.09

dans ma peau

[na miña pel]



Na miña pel coso o mundo, pode lerse nela. como materia sensible que é rexistra todas as pegadas ao seu paso. Pel, receptor de impresións de capacidade infinda. Acubilla a densidade da experiencia infinitesimalmente. Superficie de contacto, de paso, de comunicación. Viva, coma as sebes que debuxan o territorio.




Pel, materia impresionable. Leira cultivable. Distancia habitable. Territorio base. Corpo. Pel. Limiar xerminal para relacionarnos co mundo, para relacionarnos con nós propios.



Neste país todos temos unha leira para facer landart. Todos temos un limiar de relación, unha distancia cultivable. Un lugar desde o que expresarnos, desde onde comunicarnos, onde xerar comunicación. Pel, posibilidade de comunicación, de percepción. Corpo, posibilidade de movemento, de reaxir á incertidume. Pel, medio, medidor, xerador de información e posibilidade de elexir, posicionarse, discernir. ferramenta para o movemento, para a errancia. Posibilidade de supervivencia.

Esquema: schema: es el cuerpo en movimiento, en situación, en vida (como si fuera ya un papel sensible) no es la suma de sus detalles sino tal o cual inflexión. Xesto. Aceno.

*

Sospecha (…) para que un día, quizás, pueda originarse algo nuevo – o que no se origine nada más…………………*………………… La palabra / sólo arrastrará otras palabras, / la frase otras frases. / El mundo así quiere, / definitivamente, /imponerse, / quiere estar dicho ya./ /No las digáis.



*



[Yo lindo aún con una palabra y con otro país,

Yo lindo, aunque poco, con todo cada vez más.]


*


Eu lindo, limio, habito os limiares. Quiasmo. Enxergo. Son, habito, constrúo. Fugo. Erro. Esbozo. Balbuceo.



Toco / (el ojo es engañoso) / hasta saber la forma.



Tacto. Táctil. Contactar. Con-tacto. Tanxencial. Roce. Estímulo. Toda determinación é unha negación. Pulo. Potencia. Nacer. nacer es transformar, transportar y transir todas las determinaciones. Negación. Baleiro. Crear es generar un estado de disponibilidad / en el que la primera cosa creada es el vacío, / un espacio vacío. Baleiro. Distancia. Posibilidade. Khôra. O que hai non existe. Abertura quiasmática. Eu é unha greta. O poema inventa o que non concorda.



O que vemos é a súa consistencia / unha distancia en anos-linguaxe/ … / esa voz é o poema / . / Certo, a voz do animal non pode ser escrita / pero esa non-palabra regresa / / volve / / e se repite / / esa voz era Eu / / ese morfema de sangue / …*… / Salgo a la calle, vestida con mi propia sangre. Sangue, sangue, sangue, consistencia baixo a pel, información, sabor, textura, cor, densidade, olor, son, ritmo, cadencia, fame …………. Baixo a miña pel, pel, pel, pel, na miña pel. Na carne do mundo, a carne do mundo, que me envolve. La visión enfocada nos enfrenta con el mundo, mientras que la visión periférica nos envuelve en la carne del mundo. Na miña pel, carne. Carne baixo a miña pel acubillada na carne do mundo. corpo-mundo. Cosmos. Eu. Nós. Si nuestro cuerpo es aquello a que se aplica nuestra conciencia,/es coextensivo a ella./comprende cuanto percibimos,/ llega hasta las estrellas.



O poema é unha fisura intelixente. Fisura intelixente. Os meus pensamentos son suturas, o meu cerebro unha cicatriz. Cicatriz. Tecido. Enxergamento. Quiasma. Khôra. Entrefiamos na procura de relacións, ao habitar, para sobrevivir. A cicatriz intelixente é dinámica, se adapta ás mutacións, da fisura, da distancia, da diferenza, do que resta… reaxe cultivando a distancia, habitándoa.

fisura intelixente - abertura quiásmatica: implica a diferenza, a heteroxeneidade, os restos. É posibilidade. É a posibilidade de supervivencia, de liberdade de movemento, de orientación e polo tanto de discernimento e decisión.



Existir no reverso. Camiñar pola fita de moebius. Percepción desenfocada. O medio é a masaxe. Envoltos na carne do mundo. unha carne de densidade proporcional á nosa capacidade perceptiva, á nosa capacidade impresionable, ás pegadas que deixamos quedar en nós, aquelas que habitamos. Esa densidade é o noso hábitat, é o ecotono que contribuimos a construir nos limiares entre nós e *(s) outr*(s). cos nosos movementos, porque non sabemos estar parados.

*

levantamos la vista para contemplar una procesión de mujeres y niños que volvían de recoger forraje. Los críos pequeños se balanceaban apaciblemente entre los pliegues de los vestidos de sus madres.


-Nunca los oyes llorar mientras su madre sigue moviéndose- comentó Marian.Había tocado, sin saberlo, uno de mis temas favoritos.


- Y si los críos no soportan quedarse quietos, ¿cómo podremos asentarnos luego? - pregunté

*

O vaivén. O berce. O balbuceo. O esquezo. O esquizo. O esquema. O esbozo. A errancia. A xerga.

O medio é a masaxe.
A pel. O corpo en movemento. O vai-vén.


*


Se é así: que un poema é o bordo sonoro e de sentido no que un idioma limita co seu fóra , que os idiomas foron construídos polos corpos para poder saber de si, entón o poema ven sendo aquela zona da linguaxe que entra en contacto cos corpos e tocar un corpo é movelo (emocionalo), a emoción altera os corpos e polo tanto o curso da historia.

A linguaxe é unha pel, eu froto a miña linguaxe contra o outro.

Pel, pel, pel. Na miña pel. No sensible. No medio. No entre. No inter. Nos interlands. Nas terras por cultivar. Nas leiras nas que leirar. En nós. Desde nós. A partir de nós.

Leirar. Falar.

Política.






* * * collage. retallos de: marina de van. ingeborg bachmann. chus pato. roland barthes . heiner müller. jean-luc nancy. baruch spinoza. josé ángel valente. henri bergson. maurice merleau-ponty. juhani pallasmaa. bruce chatwin. marshall mcluhan. jacques derrida..., eu (refiando)